Dag 253- wandelen met vriendin en haar Chef

Natuurlijk heb ik met vriendin gesproken over de ziekenhuisopname van mijn vader. Zij wordt voornamelijk via Whatsapp op de hoogte gehouden. Dit is een prima communicatiemiddel, maar "face to face" praat het soms net wat makkelijker. We besloten twee vliegen in één klap te slaan. Door middel van een wandeling Rust in mijn hoofd krijgen én tegelijkertijd de laatste stand van zaken aan haar door te geven. Vriendin heeft een prachtige witte Herder genaamd Chef.
Chef, vriendin en ik hebben een prachtige wandeling aan "De Stille Plas" gemaakt.

Het vrouwtje verstopt hier iets lekkers. Chef moest het zoeken. Vol spanning zit hij te wachten, hij bleek een goede speurder. Binnen no time had Chef het lekkers gevonden.

Net als ik vindt Chef zwemmen ook ontspannend. Hij werkt graag voor zijn vrouwtje.

Al spelend (Chef), pratend en wandelend (vriendin en ik) begonnen we aan onze terugweg. Vriendin zag een andere hond voorbijkomen met "iets" in zijn bek. Dit is iets bleek een Meerkoet-kuiken te zijn, die door de hond los gelaten was op het wandelpad. Ik besloot `m op te pakken om te kijken of hij gewond was. Het kuiken liet zich zo makkelijk pakken dat ik het ergste vreesde. Vervolgens wilde ik `m ergens in hebben. Natuurlijk hadden niets bij ons waar hij in kon. Uiteindelijk hebben `m in een blauw overschoentje gestopt (geen idee waarom vriendin die in haar rugtas had zitten). :-)
Het kuiken begon langzaamaan weer wat te bewegen en geluid te maken, hij was het er duidelijk niet mee eens dat hij gevangen zat. Een goed teken! Op aanwijzingen van vriendin bracht ik `m naar plek waar hij door de hond gepakt was en zette hem voorzichtig in het water. Zijn moeder maakte geluid en leek haar kroost te zoeken. Het zwemmen ging goed, ook lukte het hem om over de rietstengels heen te krabbelen. Algauw was moeder met haar kroost herenigd.

Op dit moment ben ik emotioneel wat in onbalans. Toen ik dit zag moest ik bijna huilen. ;-) (Dit vond ik heel bizar, maar goed het is niet niks wat er deze week allemaal is gebeurd.)

Tijdens de reddingsactie ontdekte ik hoe geweldig het is om waterdichte wandelschoenen te hebben.
De watertest hebben mijn wandelschoenen met vlag en wimpel doorstaan. Ook ben ik er achter gekomen hoe snel mijn wandelschoenen drogen. Het was een dure aankoop, maar is zijn geld duidelijk waard.

Chef zat deze reddingsactie vol belangstelling te bekijken. Volgens mij had hij wel zin in een lekker hapje. :-)

Dag 252- geland op aarde

Eindelijk! Na de rare, rommelige dagen van afgelopen week hervond ik gisteren weer een stuk Rust.
Na wat kleine huishoudelijke klusjes gedaan te hebben was het tijd voor een mini-pauze. Dit deed ik onder het genot van een oranje Tompoes. Door de schizofrene dagen heb ik niet aan oranje feestelijkheden gedacht. Gelukkig verkocht de supermarkt nog oranje Tompoezen.
Ik ging er eens goed voor zitten...

...Ik had een paar happen van mijn lievelingsgebakje genomen en toen? Toen ging de telefoon. Daar ging mijn ontspannen moment. Dacht ik. Maar... door dit telefoontje kreeg ik eindelijk Rust in mijn hoofd.
Ik kreeg informatie die voor mij belangrijk is om een aantal dingen duidelijk te krijgen met betrekking tot de ziekenhuisopname van mijn vader. De informatie was duidelijk en helder. Na opgehangen te hebben kon ik rustig mijn tompoes verder op eten. Helaas was de koffie koud geworden...

Ook andere mensen zitten op informatie te wachten. Een geheel telefoonloze dag werd het dus niet.

Om weer met beide voetjes op aarde te komen had ik gisteren een afspraak met mijn homeopaat.
Zoals altijd nam zij de tijd voor me. Met (goed afgestemde) homeopathische middelen hoopt zij mij door dit moeilijke proces heen te helpen. Na dit bezoek toog ik naar het winkelcentrum. Ik had een aantal dingen op mijn lijstje staan die ik het beste in dit winkelcentrum kan kopen.
Nadat ik het boodschappenlijstje had afgewerkt ging ik op kledingjacht (één van mijn minst favoriete bezigheden).

Op zaterdag 7 mei viert mijn lapjes-broertje zijn Vormsel. Ik wil er dan graag netjes uitzien. Ik was voornemens om vandaag met manlief naar Cityplaza in Nieuwegein te gaan. Heel stiekem had ik hier geen (!) zin in. Daarom ging ik gisteren op kledingmissie in het winkelcentrum vlakbij mijn huis.
Het heeft even geduurd. Maar... Het is gelukt! Dit dankzij een verkoopster die mij heel goed heeft geholpen. En wat ook erg prettig is: ik kreeg 15% korting. ;-)

Ik heb bewust gekozen voor laagjes, over dit setje gaat nog een mooi blauw vest. Mocht het warm zijn (wat ik me nu niet kan voorstellen), dan kan ik altijd een laagje afpellen.

Tijdens het winkelen ben ik mijn vader niet vergeten. Ik kocht dit lieve cadeautje voor hem.

Een Labrador-knuffel. Uit het verleden weet ik dat mijn vader erg van dieren houdt. En niet onbelangrijk: een knuffel mag meegenomen worden naar de IC. Bloemen niet. De tulp vond manlief in de achtertuin. Puur voor het beeld heb ik deze mee gefotografeerd.

Het voelt heerlijk om even met dit soort basale dingen bezig te zijn. Hiermee heb ik gisteren goed mijn hoofd leeg kunnen maken.

Dag 251- vol hoofd

Na de "schizofrene dagen" hoopte ik vandaag op een dag zonder telefoontjes. Ik wist dat ik een belangrijk telefoontje moest plegen. Ik hoopte dat dit het enige "heftige telefoontje" van vandaag zou zijn.
Helaas... Vanmorgen was ik weer aan het telefoneren. Uiteraard had dit telefoontje betrekking op de ziekenhuisopname van mijn vader. De informatie die ik nu kreeg heeft gezorgd voor een nog grotere warboel in mijn hoofd.
Om de boel te ontwarren moet ik zorgen dat ik iemand ga spreken die meer informatie kan geven met betrekking tot de ziekenhuisopname van mijn vader.
Ik hoop dat ik na dit gesprek meer duidelijkheid heb, en de warboel minder groot zal zijn in mijn hoofd. Dit geeft immers Rust en dus meer Ruimte voor andere dingen die ook belangrijk zijn.

Ook kreeg ik van iemand de tip om een "logboek" bij te houden. Het helpt mij inderdaad om dingen van me af te schrijven. Om voor een later moment een tijdslijn te hebben is het inderdaad een goed om alle informatie die ik krijg te noteren. Ook blijft de informatie dan op een plek, in plaats van allerlei aantekeningen die overal los in huis liggen.
En... In het kader van Rust en Ruimte van mijn hoofd is dit zeker een goed idee. Nu de uitvoering nog. :-)

Het is nu vroeg in de middag, ik ben benieuwd wat de rest van de dag gaat brengen...

Dag 247, 248, 249 en 250 - schizofrene dagen

Na de ziekenhuisopname van mijn vader gebeurd er zoveel dat er op dit moment beslist geen Rust en Ruimte in mijn hoofd is.
Met mijn familie heb ik sinds jaar en dag geen contact meer. Op de één of andere manier heb ik in al die jaren geen stappen durven ondernemen om dit contact te herstellen.
Na zo`n naar bericht ontkom je er bijna niet aan om weer contact met je familie te hebben.
Zondag 24 april was het zo ver: een hernieuwde ontmoeting met de jongste broer van mijn vader.
Manlief had een lekkere lunch voorbereid, wij zijn namelijk van mening dat praten in met een lekker hapje een goede combinatie is. Dit bleek ook zo te zijn. Terwijl we genoten van een lekker soepje en lekkere broodjes werd er van alles besproken. Voor mij zijn er een aantal losse puzzelstukjes in elkaar geschoven waardoor ik een helderder verhaal heb over een aantal gebeurtenissen uit mijn jeugd, maar bijvoorbeeld ook uit mijn moeders jeugd. Uiteraard zijn er ook veel foto`s gekeken.

Een paar dagen verder

Op de beschreven zondagochtend zette ik de radio aan. Het was een ochtend waarbij het hagelde, stormde, regende, dan weer windstil was of de zon scheen. De presentator beschreef deze ochtend als een "schizofrene ochtend". Dit is precies de term die bij de afgelopen dagen past.

Nadat mijn vader is opgenomen heb ik héél véél getelefoneerd. Natuurlijk maak ik ook dankbaar gebruik van "Whatsapp". Dit is een ideale manier om kort en snel informatie door te geven.
Gisteren sprak ik wederom mijn tante. Zij sloot het telefoongesprek af met "Ik ga ophangen, want de rafels hangen aan mijn oren". Beter kan ik het niet omschrijven. :-)
Deze tante is belangrijk voor mij. Zij weet veel informatie van vroeger (belangrijk om mijn puzzel in elkaar te krijgen), is objectief en oordeelt niet. En, niet onbelangrijk: zij zorgt dat ik mezelf begrens.
Het is namelijk niet niks om na jarenlang geen contact, via deze weg contact met mijn vader te krijgen. Deze spiegel houdt zij mij telkens weer voor. Iets wat heel fijn is.

*

Op maandagmiddag 25 april ben ik met manlief voor de eerste keer naar het ziekenhuis gegaan. Mijn vader ligt op de IC en werd op dat moment nog slapende gehouden. Dit maakte voor mij de eerste stap makkelijker om mijn vader te bezoeken. Ik heb wederom weer veel informatie gekregen. (Hoeveel informatie kan een mens opslaan?) We zijn kort op bezoek geweest, maar voor zo`n belangrijke eerste stap was dit meer dan voldoende. Op dat moment wist ik al dat mijn vader stabiel en buiten levensgevaar is. Vanzelfsprekend is dit erg goed nieuws!

*



Op dinsdag merkte hoe moe ik was van alle emoties, indrukken en informatie. Ook die dag heb ik weer veel mensen gesproken. Mijn hoofd "ontplofte" bijna. Ik was blij dat ik `s middags moest oppassen. Kinderen zorgen dat je in het "nu" blijft. Wat was het heerlijk om naar een kind te kijken die in de plassen aan het stampen was. Niet iedereen vindt regen vervelend. :-)

Op dinsdag heb ik besloten dat ik in dit proces wel wat (professionele) ondersteuning kan gebruiken.
Ik heb contact gehad met mijn homeopaat. De homeopathie kan heel ondersteunend werken binnen emotionele en moeilijke processen. Ik heb dit in het verleden al eens mogen ervaren.
Het is natuurlijk erg belangrijk dat ik goed voor mezelf blijf zorgen. Hiermee voorkom ik onder andere dat ik nog meer last krijg van de fibromyalgie en mijn lichaam letterlijk op slot gaat.

*

En dan is het ineens woensdag: Koningsdag. Qua weer zou het wederom een "schizofrene dag" worden. Dit bleek alles mee te vallen. Ik deed mijn "Koningsdag-oorbellen" in, om vervolgens "een rondje vrijmarkt te lopen". Omdat er heel slecht weer was voorspeld, waren er vrij weinig kraampjes.

Toch heb ik iets kunnen scoren voor zusje die zwanger is. Eigenlijk is het niet voor zusje. Het is voor de kleine die in haar buik rondzwemt. ;-)

`s Middags zijn manlief en ik (weer) naar het ziekenhuis gegaan. Ook hier werd een tweede positief bericht verteld: mijn vader wordt voorzichtig wakker gemaakt. Dit ziekenhuisbezoek wilden we combineren met geocachen. We hebben geprobeerd één cache te vinden. Helaas is dit (nog) niet gelukt. We waren moe, we hadden honger en het schizofrene weer kwam weer opzetten.

 

Ik probeer de routineklusjes in huis te doen. Zodat alles in huis wel opgeruimd is. Want als er niet opgeruimd zou zijn, dan krijg ik nog minder Rust in mijn hoofd. Het is op dit moment zoeken naar een juiste balans. Ontspanning is in deze een toverwoord.

 

 

Dag 246- bakken-Wortelcake

Na het emotionele en bizarre nieuws op dag 245, probeerde ik op zaterdag het "gewone leven" door te laten gaan. Dit is niet helemaal gelukt, ik was behoorlijk daas van het slechte nieuws dat ik had gekregen.
Op vrijdag zag ik een open pak cakemeel staan. Ik besloot hier iets lekkers mee te maken. Het bakken van iets lekkers zette ik op het programma voor zaterdag. Het voelde heel gek om met iets leuks bezig te zijn, aan de andere kant voelde het ook goed, ontspanning in een moeilijke tijd is erg belangrijk. Omdat het bijna Koningsdag is wilde ik een "baksel" met een koninklijk tintje maken.
Ik koos voor een Wortelcake.

Het recept haalde ik van de website van Koopmans. In het recept staat dat er "Boeren cakemeel" gebruikt moet worden. Omdat ik het "gewone" cakemeel op wilde maken, heb ik dit meel gebruikt.

De ingrediënten.

De cake kan de oven in. Het bakpapier zorgt ervoor dat de cake makkelijk gestort kan worden.

Tien minuten eerder dan aangegeven in het recept, werd de cake uit de oven gehaald.

Natuurlijk moest er geproefd worden. ;-)

De Wortelcake met mascarpone, uiteraard afgetopt met wortel. De cake smaakt kruidig en zoet.
Bij nader inzien miste ik nog wat zout en een frisse tegenhanger. Maar... Dit recept is zeker voor herhaling vatbaar!

Een bijkomend voordeel, zo`n lekker zoet plakje cake is prima "troostvoer". ;-)

Dag 245- emotionele rollercoaster

De vrijdag begon goed. Ik deed allerhande klusjes. Ik rommelde wat in de tuin.

 Ik haalde her en der wat onkruid weg.

Ik genoot van de ontluikende lentebloeiers.

Nee, dit zijn geen Sneeuwklokjes. Dit zijn Zomerklokjes.

 

Terwijl ik bezig was in de tuin bedacht ik dat het een goed idee was om onze zaadjes eindelijk eens uit te zoeken en op te ruimen.

Dit gaat weg.

Dit bakje zat bomvol met zakjes zaad. Er is nu veel meer overzicht.

Dit oude zaad voerde ik aan de vogels. Zo krijgt het toch nog een bestemming. ;-)

Deze zaadjes heb ik zelf geoogst uit onze Kalebassen. Het plan was om deze opnieuw te zaaien. Aan de etiketjes kan ik zien dat ik in 2013 deze zaadjes heb geoogst. Deze zaadjes leken me niet meer van goede kwaliteit, aangezien ik dit jaar nieuwe "Kalebas-zaadjes" heb gekocht, schaarde ik deze bak onder het D.O.P. (Definitief Onafgemaakt Project).

Ook met deze zaadjes hoop ik de vogels blij te maken.

Het bijna leeggehaalde kastje. Dit is voor.

De inhoud van het kastje moet even nagelopen worden. Wat kan weg? En wat kan blijven?

Natuurlijk sopte ik het kastje ook uit. Dit is het kastje, nadat er is opgeruimd.

Heerlijk! Ook de tafel is weer leeg.

Met een opgeruimd gevoel toog ik naar mijn Taalvisite-gezin. Na ongeveer een half uur met taal, letters en boeken bezig te zijn ging mijn telefoon. Het was manlief. Hij had een hele nare mededeling.
Mijn "echte" vader is opgenomen in het ziekenhuis. De reden zal ik niet over uitweiden. Wat er vervolgens gebeurde na deze mededeling is dat ik diverse telefoontjes met zusje had. Maar ook dat ik ineens weer contact had met oom, met oom heb ik jaren en jaren geen contact gehad. Het was dus vrij bijzonder om hem weer te spreken. Via oom kreeg ik het telefoonnummer van de schoondochter van mijn vader. Ook haar heb ik inmiddels gesproken.
Er zijn (te) veel dingen in het verleden gebeurd, deze dingen heb ik diep in de laatjes in mijn hoofd weggestopt. Door alle gesprekken die ik afgelopen uren heb gehad zijn deze laatjes weer open gegaan. Daarnaast houdt de reden van de opname van mijn vader mij erg bezig.

Ondanks dat het verleden weer in het nu komt, voelen deze gesprekken niet vervelend. Het voelt (bijna) vertrouwd. Zo vertrouwd dat ik me afvraag hoe het komt dat het contact er niet meer was.
Wederom bevind ik mij in een emotionele rollercoaster.

Morgen wordt een bijzondere dag. Oom komt samen met vriendin op bezoek. We combineren dit met een lekkere lunch. Eten moet immers toch. En zoals manlief het mooi zegt: "Eten verbroederd."



Dag 244- geocaching- Du café Émile?

Geocachen kan op vele manieren. Voordat een coördinaat vrijkomt  moet er soms een code gekraakt worden. Dit is zo`n code die eerst gekraakt moest worden.

Manlief is erg goed in het vinden van patronen, dit is handig als er een code gekraakt moet worden. Hier kwam hij niet uit. Hij heeft een hint gevraagd aan de cache-eigenaar. Nadat de hint gegeven was, moest manlief nog heel hard nadenken. Maar... Hij is er uitgekomen!

De reden dat we deze cache wilde vinden is dat wij in de logs steeds weer terug lazen dat het zo`n ontzettende leuke cache is. Dit wilden wij natuurlijk ook ervaren. In de beschrijving lazen we dat we batterij mee moesten nemen. Mmm, waar zou die voor nodig zijn?

Onderweg naar de cache locatie. We hadden al gezien dat deze Meerkoet eieren had gelegd. Nu zagen we een klein rood kopje onder moeder vandaan komen.

De taken onder Meerkoeten zijn altijd erg goed verdeeld.

Hier ergens is de cache verscholen. We plaatsten de batterij en toen..?

...Toen kwam de cache naar beneden gerateld.

De complimenten aan de makers! Wat een leuke, originele en uitdagende cache!



Dag 243- koken- Griekse Kofta

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik op woensdag (mijn kookdag) gekookt heb. Woensdag maakte ik iets wat lapjesvader erg lekker vindt. Aangezien hij gezellig kwam eten was de keus voor dit gerecht snel gemaakt. Ik heb inderdaad gekookt, dit bleek uit het feit dat ik groenten heb gesneden en in de pannen stond te roeren. Maar vond ik het nu écht koken? Nou... Nee. Maar was het lekker? Ja! Tenslotte is  dit is het belangrijkste. :-)

Voor een snel, lekker en (relatief) gezond gerecht zijn de wereldgerechten van Knorr ideaal.

De "mise-en-place". Voor mij was de uitdaging om gelijkmatige gehaktrolletjes te krijgen. Ik ben hier net zo goed (of net zo slecht, het is maar hoe je het bekijkt) in als het draaien van gehaktballen. :-)

 

 

Ik word altijd erg blij van de kleur van verse groenten. Ik vond het er op dit moment al heerlijk uitzien. Helaas was het ochtend en vond ik het nog iets te vroeg voor mijn avondeten. ;-)

Na het vlees en groenten gebakken te hebben, was het tijd om hier een saus van te maken.

Ik besloot de rijst `s avonds te koken. Ook maakte als bijgerecht nog een salade.

Koken vind ik erg leuk om te doen. Helaas is het vanwege de fibromyalgie voor mij een belastende bezigheid. Denk aan snijden, staan, roeren, opruimen.  Daarom calculeer ik hier altijd extra tijd voor in zodat ik het koken op mijn gemak doen. Daarbij vind ik dat als je de tijd neemt om te koken, het terug proeft in het eten. Zelfs als het uit een pakje komt. ;-) Na zo`n kooksessie is het dan ook een erg goed idee om een pauze te nemen. Het boek is geschreven door Lieneke Dijkzeul en heet "Verloren zoon". Inmiddels is het boek uit. ;-)



Dag 242- geocaching in de Hooge Kampse Plas

Gisteren heb ik allerhande klusjes in en om huis gedaan. Dit gaf een prettig gevoel, wat een minder prettig gevoel was dat ik nagenoeg niet naar buiten ben geweest. Ik vond het gisterenavond tijd om een frisse neus te gaan halen. De perfecte combinatie vind ik wandelen of fietsen in combinatie met geocaching. Als eerste keuze zouden we gaan fietsen. Fietsen gaat nu eenmaal niet als je een lekke band hebt. Uiteindelijk werd het werd een wandeling. We besloten wederom een "Ollieroute" te lopen, ook dit keer vlakbij huis, maar wel in een natuurgebied wat wij niet kenden: " de Hooge Kampse Plas".
He bleek een prachtig natuurgebied te zijn met veel watervogels. Echter, dit is een route waar je hoogzomer niet wilt wandelen: overdag te heet én `s avonds te veel muggen. (Ik ben panisch voor muggen, maar misschien zijn er mensen die hier minder van in paniek raken.) ;-)
Maar... Gisterenavond was een perfecte avond om hier te wandelen. Natuurlijk gingen we ook op zoek naar de "Ollies", deze werden snel gevonden.

De Utrechtse Dom in de verte. De Dom heeft een belangrijke symbolische betekenis voor me.

Waar zou de cache liggen?

Wij noemen deze vogels: "Duikeltjes". (Het zijn net circusartiesten als ze op zoek gaan naar eten.) Officieel heten deze eenden Kuifeenden.

Zomaar een willekeurige foto tijdens deze wandelroute.

Wat ligt er verscholen in het gras?

Miauw! :-)

Dag 242- demagnetiseren-werkplank hobbykamer

Gisteren was het weer eens tijd voor een echte RRHH-Klus: het demagnetiseren van een magneetplek op de hobbykamer. De magneetplek is in dit geval de werkplank.

Het is de bedoeling dat deze werkplek opgeruimd is. Hierdoor nodigt het meer uit om creatief bezig te zijn. Het middenstuk weet ik altijd vrij te houden. De plek rechts nodigt uit om er spullen neer te leggen en het op een later tijdstip op te ruimen. Dat latere tijdstip wordt steeds vooruit geschoven. Spullen trekken spullen aan. Hierdoor kost het op het latere tijdstip veel meer tijd om op te ruimen.
Ook hier is bijhouden het toverwoord.

Dit is een stapeltje ontvangen postcrossingskaarten. Deze horen gearchiveerd te worden en in de postcrossingsmap gestopt te worden. Archiveren kost altijd tijd, dit is de reden dat ik het heb uitgesteld én omdat dit "klusje" onder hobby valt geef ik hier minder prioriteit aan. Ik moet leren dat hobby én ontspanning net zo belangrijk is als alle andere zaken in het huishouden.

Nog meer kaarten. Deze zijn bedoeld om verstuurd te worden. Tijd om het op de juiste plek op te bergen.

Ik nam een dapper besluit. Lang geleden bedacht ik dat ik zelf kaarsen wilde maken. Deze restjes kaarsen heb ik verzameld, neergezet en... Er verder niets mee gedaan. Ik heb besloten deze restjes op Marktplaats te zetten. De liefhebber mag deze bak (natuurlijk met inhoud) gratis ophalen.

Ook dit kan weg. Dit hoort bij mijn D.O.P. (Definitief Onafgemaakt Project). In dit geval mijn intentie om zelf kaarsen te maken. Ook het teiltje gaat weg, deze heb ik niet meer nodig.

Nog meer restje kaarsen. Het moge duidelijk zijn... Hup! Weg ermee!
Terug naar het werkblad...

...Halverwege tijdens het opruimen.

Zusje is zwanger. Als zij is bevallen wil ik haar een 10-dagenpakket geven. Deze twee boekjes zag ik een hele tijd geleden bij de kringloopwinkel liggen. Het enige wat moest gebeuren was de prijsjes uit de boekjes gummen. Tot die tijd lagen de boekjes in de weg te liggen op het werkblad. Waarom heb ik dit ienimieni klusje uitgesteld?

Qua hobby probeer ik me te focussen op het werken met papier. Van mooi papier maak ik zelf enveloppen. Het enige wat aan deze enveloppe moest gebeuren was: een randje vastplakken en wat randjes afsnijden. Ook dit stelde ik uit. Van al dat uitstellen word ik ontzettend onrustig in mijn hoofd. Een goede les is: stel geen klusjes uit! Leuk weetje: deze enveloppe maakte ik van papier uit het tijdschrift Flow.

Oh wat fijn! Het werkblad is gedemagnetiseerd. Een opgeruimde werkplek is veel uitnodiger om aan te gaan werken.