Dag 245- emotionele rollercoaster

De vrijdag begon goed. Ik deed allerhande klusjes. Ik rommelde wat in de tuin.

 Ik haalde her en der wat onkruid weg.

Ik genoot van de ontluikende lentebloeiers.

Nee, dit zijn geen Sneeuwklokjes. Dit zijn Zomerklokjes.

 

Terwijl ik bezig was in de tuin bedacht ik dat het een goed idee was om onze zaadjes eindelijk eens uit te zoeken en op te ruimen.

Dit gaat weg.

Dit bakje zat bomvol met zakjes zaad. Er is nu veel meer overzicht.

Dit oude zaad voerde ik aan de vogels. Zo krijgt het toch nog een bestemming. ;-)

Deze zaadjes heb ik zelf geoogst uit onze Kalebassen. Het plan was om deze opnieuw te zaaien. Aan de etiketjes kan ik zien dat ik in 2013 deze zaadjes heb geoogst. Deze zaadjes leken me niet meer van goede kwaliteit, aangezien ik dit jaar nieuwe "Kalebas-zaadjes" heb gekocht, schaarde ik deze bak onder het D.O.P. (Definitief Onafgemaakt Project).

Ook met deze zaadjes hoop ik de vogels blij te maken.

Het bijna leeggehaalde kastje. Dit is voor.

De inhoud van het kastje moet even nagelopen worden. Wat kan weg? En wat kan blijven?

Natuurlijk sopte ik het kastje ook uit. Dit is het kastje, nadat er is opgeruimd.

Heerlijk! Ook de tafel is weer leeg.

Met een opgeruimd gevoel toog ik naar mijn Taalvisite-gezin. Na ongeveer een half uur met taal, letters en boeken bezig te zijn ging mijn telefoon. Het was manlief. Hij had een hele nare mededeling.
Mijn "echte" vader is opgenomen in het ziekenhuis. De reden zal ik niet over uitweiden. Wat er vervolgens gebeurde na deze mededeling is dat ik diverse telefoontjes met zusje had. Maar ook dat ik ineens weer contact had met oom, met oom heb ik jaren en jaren geen contact gehad. Het was dus vrij bijzonder om hem weer te spreken. Via oom kreeg ik het telefoonnummer van de schoondochter van mijn vader. Ook haar heb ik inmiddels gesproken.
Er zijn (te) veel dingen in het verleden gebeurd, deze dingen heb ik diep in de laatjes in mijn hoofd weggestopt. Door alle gesprekken die ik afgelopen uren heb gehad zijn deze laatjes weer open gegaan. Daarnaast houdt de reden van de opname van mijn vader mij erg bezig.

Ondanks dat het verleden weer in het nu komt, voelen deze gesprekken niet vervelend. Het voelt (bijna) vertrouwd. Zo vertrouwd dat ik me afvraag hoe het komt dat het contact er niet meer was.
Wederom bevind ik mij in een emotionele rollercoaster.

Morgen wordt een bijzondere dag. Oom komt samen met vriendin op bezoek. We combineren dit met een lekkere lunch. Eten moet immers toch. En zoals manlief het mooi zegt: "Eten verbroederd."