Dag 232- naar de notaris

Op dag 217 ontving ik het verdrietige nieuws dat mijn stiefmoeder is overleden. Zowel zusje als ik had zij in haar testament gezet. Dit is iets wat voor ons beide heel bijzonder is, aangezien wij al jaren geen contact meer met haar hadden. Dit gaf stof tot nadenken. De grote vraag was: willen wij iets met de erfenis? Als het antwoord "ja" zou zijn, dan zou de meeste logische optie zijn om de erfenis beneficiair te aanvaarden. Hier moet een volmacht voor getekend worden, deze volmacht wordt getekend onder toezicht van de notaris. De notaris zit niet om de hoek: om de volmacht te tekenen zouden wij naar Alphen aan de Rijn moeten.
Na veel nadenken en veel gesprekken hebben zusje en ik besloten de erfenis beneficiair te aanvaarden. Daarom togen wij op vrijdag 8 april naar Alphen aan de Rijn. Op het moment dat ik in de auto stapte bij zusje vroeg ik aan haar of zij de weg wist. Nee, zij wist de weg niet, maar zij heeft een navigatiesysteem. So far, so good....

Totdat ik er achter kwam dat dit navigatiesysteem een heel eigenzinnig systeem is.

Het navigatiesysteem werkt eigenlijk alleen goed als het in de lucht werd gehouden. Daarom heb ik op de heenweg de hele weg de telefoon van zusje in de lucht gehouden om de weg naar het notariskantoor te vinden. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit een goede training is voor de schouder en- armspieren. :-)
Eenmaal in Alphen aan de Rijn was het een enorme zoektocht naar het notariskantoor. Een eigenzinnig navigatiesysteem helpt hier natuurlijk niet bij.
Maar... Wij als zusjes hebben het notariskantoor uiteindelijk kunnen vinden. Dit was heel knap want allebei hebben wij een zeer slecht richtingsgevoel en zijn topografisch zeer slecht onderlegd.
Het tekenen van de volmacht ging snel, sneller dan de autorit.

De weg naar huis hadden we snel gevonden. Het helpt alleen niet als er een deur van een vrachtauto openschiet en er een palletkar uit de vrachtauto valt.

Eenmaal thuis aangekomen was het lunchtijd. Zusje is zwanger en heeft zeer veel last van misselijkheid, daarom durfde ik niet te vragen of we samen zouden lunchen. Zusje vond samen lunchen geen enkel probleem: ze heeft een broodje kroket én een patatje oorlog gegeten. Iets wat ik vrij bijzonder vond gezien de misselijkheid, maar voor zwangere vrouwen schijnt dit helemaal niet bijzonder te zijn. Hormonen doen schijnbaar rare dingen met een mens. ;-)
Mijn lunch bestond uit een patatje met én een kipcorn. Iets wat voor mij geen straf was. Ik zwanger graag mee met zusje. :-)

Natuurlijk moesten er na de lunch nog naar babykleertjes gekeken worden. ;-)

Deze vrijdag was een belangrijke dag voor beide. Wij hebben veel emoties gehad rondom het gegeven dat wij in het testament van stiefmoeder zijn opgenomen. Vele laatjes in ons hoofd zijn open gegaan. Praktisch gezien vonden wij het heel moeilijk te begrijpen wat er in het testament stond. Ook was het erg spannend om naar de notaris te gaan. Maar... We hebben een besluit genomen, dit doorgepakt en afgerond. Iets om trots op te zijn. Kortom: weer een BEER van mijn/onze weg gehaald! En dan hebben we ook nog de weg gevonden met een héél eigenzinnig navigatiesysteem!