Dag 192- rustige zondag

Om half vijf vannacht werd ik gewekt door een zere kies. Ik nam paracetamol (die ik heel slim op mijn nachtkastje had gelegd), de pijn trok na een tijdje weg, waardoor ik weer kon slapen. Vier uur later... De paracetamol was uitgewerkt, wederom werd ik gewekt door een zere kies. Het was een mooi tijdstip om uit bed te gaan, dus dit deed ik dan maar. Voordat ik ontbeet nam ik Ibuprofen en een uitgebreide douche.
Vanmorgen deed ik "computerklusjes". Ik werkte mijn mail bij, betaalde de tandartsfacturen en deed twee declaraties. Na deze klusjes schreef ik mijn post over gisteren. Helaas werd het een zaterdag met een zwart randje.

Langzaam werd het lunchtijd. Manlief toog naar de supermarkt om kroketten en pannenkoekmix te kopen. Manlief at kroket op brood en ik at pannenkoeken als lunch (een pannenkoek scheelt zo veel kauwen.)

Na de lunch togen manlief en ik naar het tuincentrum, wij gingen op zoek naar iets passends voor zwemmaatje wie gisteren overleden is. Iets passends voor zwemmaatje konden wij niet vinden, ik besloot morgen naar de bloemenwinkel te gaan. In overleg met de bloemist kom ik vast tot iets moois.
Natuurlijk gingen we niet met lege handen naar huis (een tuincentrum valt bij ons ons onder de categorie "gevaarlijke winkels". We kochten een aantal zomerbollen: een prachtige Dahlia voor op pot, Lupinus, plantuitjes en natuurlijk zaadjes (we konden het niet laten.) Dit jaar gaan we naast de plantuitjes ook bietjes kweken. Spannend, Biet is een groente wat we nog niet eerder hebben gekweekt.

Eenmaal thuis was er nog tijd voor hobby: ik ben nog steeds bezig met mijn brief naar mijn penvriendin in Amerika. Langzaamaan komt het eind van deze brief in zicht.

Langzaamaan komt er ook een einde aan deze rustige zondag. Manlief en ik sluiten deze vanavond af met muzikale begeleiding van het programma "Maestro".

Dag 191- typisch zaterdag

De pijn in mijn kies maakte mij gisteren vroeg wakker. Ik begon deze zaterdag met Ibuprofen en een hete douche, ik heb namelijk ook een zere rug.
Doordat ik vroeg was opgestaan, lag er een hele zaterdag voor me waarin van alles zou kunnen doen. Inderdaad "zou". Uiteindelijk werd een typische zaterdag zoals vele zaterdagen voor ons:
de maaltijdplanner werd ingevuld en  het kasboek werd ingevuld en besproken.
Wat we ook deden: we bestelden verrijkingsmateriaal voor Devil. Met een beetje gelukt wordt zijn speelgoed op 29 februari bezorgd.

Toen wij terugkwamen van het boodschappen doen lag er rouwpost in de brievenbus. Nu komt een overlijden altijd onverwachts, maar dit overlijden kwam wel héél onverwachts. Eén van mijn zwemmaatjes is overleden. Hij mocht niet ouder worden dan 62 jaar.
Ik ben verbijsterd en verdrietig door dit nieuws. Voor zover ik weet lag mijn zwemmaatje twee weken geleden nog in het zwembad en zwom zijn baantjes.

De rouwkaart is prachtig, op de voorkant staan de Rolling Stones in hun jonge jaren.

Ook staat er een prachtige tekst:

Everybody needs somebody to love

 

Woensdag is de uitvaart, vanzelfsprekend gaan lapjesvader en ik hier heen. Dan nemen we afscheid van zwemmaatje. Deze tekst is speciaal voor hem.

 

 



Dag 190- I dit it again!

Gisteren was dag 190 van mijn 365-dagenproject! Een memorabele dag want: mijn vierde (en dus laatste verstandskies) werd getrokken.
Het trekken van de kies was wederom zo gepiept!
Nadat de verdoving begon uit te werken voelde ik napijn opkomen. Het gekke is dat ik géén napijn heb op de plek waar mijn kies is getrokken.
Op dag 183 hoorde ik van de tandarts dat mijn kies geblesseerd is. Langzaamaan trok de blessure weg. Nu lijkt het alsof de blessure in volle hevigheid terug is. Hoeveel geduld moet ik nog hebben?

Los van de napijn ben ik enorm trots op mezelf. Aan het begin van 2016 heb ik twee hele grote beren, uh... Kiezen van mijn weggehaald.

Dag 189- vakantiemodus

Schijnbaar zit ik in de vakantiemodus. Ik zat me af te vragen wat ik gisteren zoal gedaan heb.
Mmm... Vrij weinig. `s Morgens toog ik naar het huis van lapjesvader om potentiële kopers te ontvangen. Terwijl ik wachtte, las ik geheel ontspannen een boek.
Geheel ontspannen was ik niet... Het is bijna een jaar geleden dat ik in dit huis ben geweest. De laatste keer dat ik hier was hebben we het huis leeggehaald. Daarna heb ik de deur achter me dicht getrokken en ben hier niet meer terug geweest. Gisteren zat ik dus een leeg en kaal huis. Terwijl ik om me keer was ik aan het mijmeren. In dit huis ben ik niet opgegroeid, maar is wel veel gebeurd.
Leuke én minder leuke dingen; onder andere het overlijden van mijn moeder.

Gelukkig was de makelaar op tijd en kon ik snel weg. Letterlijk om de hoek van lapjesvader is een dierenwinkel. Ik liep hier naar binnen om inspiratie op te doen voor omgevingsverrijking voor Devil.
Deze dierenwinkel heeft genoeg verrijkingsmateriaal. Maar... Het speelgoed waarvan ik denk dat Devil interessant vindt is erg duur. We zullen dus moeten sparen. ;-)

In plaats van op woensdag kookte ik dit keer op een donderdag. We aten Ovenpasta Tomaat Mozzarella. Met deze kruidenmix had ik nog niet eerder gekookt, dus dit was al een experiment op zich. Een van de ingrediënten had moeten zijn: fusilli en natuurlijk de Mozzarella.  De Mozzarella hadden we niet in huis en we hadden te weinig fusilli. Mmm, hoe ging ik dit oplossen? In plaats van Mozzarella besloot ik "gewone kaas" te gebruiken. Naast fusilli gebruikte ik de pasta die mijn lapjesfamilie vorig jaar uit Italië had meegenomen. En de smaak? Mmm, ik ben niet overmatig enthousiast. Ik proefde een bepaalde scherpte in deze kruidenmix die ik niet heel lekker vond, en daar waar het niet scherp was, was de kruidenmix aan de flauwe kant. Ook kreeg ik niet alle droge pasta goed ondergedompeld, hierdoor bleef een bepaald gedeelte van de pasta "krokant".
Een volgende keer maak ik een eigen variant op ovenpasta.

Wat deed ik nog meer op deze vakantiedag? Ik werkte verder aan mijn brief naar Amerika (het lijkt wel een boekwerk te worden.) Aan de hand van prachtige foto`s gemaakt tijdens het geocachen, beschreef ik het "geocaching-gevoel".

 

Twee van de vele foto`s die zijn gemaakt tijdens het geocachen.

De avond sloten manlief en ik af met drie (!) televisieprogramma`s die wij beiden interessant en/of leuk vinden. Dit gebeurd niet heel vaak... ;-) We keken een documentaire over De Februaristaking, ook keken we naar Jaap van Zweden. Sinds wij naar "Maestro" kijken vinden wij alles wat met dirigeren en klassieke muziek te maken heeft erg interessant.
Na dit programma wilde ik naar bed gaan, totdat manlief overschakelde naar "Discovery" (als er weinig op tv is schakelt hij naar deze zender.) We keken een programma in de lijn van Dr. Pol. Dit keer keken we naar "Dr. Jeff, the Rocky Mountain Vet".
Kortom de tv-avond was goed gevuld. Ik vraag me weleens af hoe mensen vroeger een avond vulden zonder tv..? :-)

Dag 188- gebabbel

Zoals al een paar dagen het geval is: ook gisteren zijn er geen RRHH-klusjes gedaan. Ik maakte wel tijd voor hobby: ik ging verder met mijn brief naar mijn penvriendin in Amerika. Hobby valt onder "me-time", als ik het zo bekijk is er wel een degelijk een RRHH-klusjes gedaan. Een Rustig ontspannen klusje, waar ik Ruimte door in mijn hoofd kreeg. ;-)

Om tien uur stond er een afspraak gepland met mijn homeopaat. Er werd van alles besproken.
Dit was mijn eerste babbel.

Op de terugweg fietste ik naar schoonmama. Zij had gevraagd of ik iets voor haar wilde uitzoeken.
Na mijn "speurwerk" wilde ik hier een terugkoppeling over geven. Natuurlijk heb ik niet alleen een terugkoppeling gegeven, we hebben ook gebabbeld over van alles en nog wat.

Op dit moment staat het huis van lapjesvader te koop. Omdat er potentiële kopers zouden komen, is er iemand nodig om hen binnen te laten. Aangezien ik vlakbij woon, ben ik de aangewezen persoon. ;-) De enige personen die nog reservesleutel hebben zijn mijn "pake en beppe" (om het makkelijk te maken.) Daarom toog ik gisteren naar pake en beppe om deze reservesleutels op te halen.
Pake en beppe vonden het gezellig dat ik langs kwam, ik werd uitgenodigd voor een kopje thee, en zoals het bij een pake en een beppe hoort... Ook de koektrommel kwam tevoorschijn.
Terwijl ik mijn kopje thee opdronk en mijn koekje at babbelde ik wat met pake en beppe en de schoonmaakhulp die er op dat moment ook was.

Na al dat gebabbel had ik een heel vol hoofd, rust was dus wel even geboden. In stilte werkte ik verder aan mijn brief naar Amerika.

Terwijl ik hier mee bezig was, bedacht ik me dat ik helemaal niet aan het avondeten had gedacht. Oeps! Het gerecht wat op het menu stond vroeg kooktijd én oventijd.
Manlief kwam op tijd thuis en ging gelijk aan de slag. Uiteindelijk aten we om 18.30 uur heerlijke Boboti.

Zoals altijd op woensdag stond er `s avonds zwemmen op het programma. Lapjesvader ging niet mee omdat hij ziek is. Wie er wel mee ging? Schoonmama en schoonzusje. Voor beiden is het lang, lang geleden dat zij baantjes hebben gezwommen. Gisteren zwom schoonmama tien baantjes, schoonzusje zwom er twaalf. Niet onverdienstelijk... En mijn baantjesscore? 24 stuks! En dit zonder spierpijn.
Schoonmama vertelde dat zij wel spierpijn had. :-)

Dag 187- gewijzigde plannen

Het is voorjaarsvakantie, dit betekent dat ik twee oppasvrije middagen heb. Heerlijk! Ik zou van alles kunnen op deze vrije middagen. Gisteren was ik van alles plan. Natuurlijk liep alles weer anders dan ik had gepland.
Gisteren leek het droog, helder en een zonnige dag te worden. Prachtig weer om de vogels weer eens te verblijden met wat lekkers.

Zo gezegd zo gedaan, ik trok mijn jas aan en ging naar de tuin.
Het zal toch niet waar zijn? De eerste regendruppels begonnen te vallen. Omdat ik niet van suiker ben, ging ik niet meteen naar binnen. Echter... de regendruppels gingen over in een fikse hagelbui.
Dit plan moest dus gewijzigd worden, ik ging naar binnen en besloot verder te werken aan mijn brief naar Amerika.

Ha! Het werd weer droog... Opnieuw toog ik naar buiten, om vervolgens in de regen de laatste lekkernijen voor de vogels op te hangen.

Vervolgens ging ik verder met mijn brief, terwijl ik hier mee bezig was kwam manlief thuis en zei: "Het is vandaag 23 februari". Mmm, ja dit wist ik, ik kon alleen niet bedenken wat hier bijzonder aan was. Hoe kon ik dit vergeten? Schoonpapa is helaas overleden. Op 23 februari zou hij jarig geweest zijn. Schoonmama vindt het altijd fijn als wij op deze dag bij elkaar komen eten.
Ook hier wijzigde dus het plan: wij aten bij schoonmama. Wat overigens heel lekker én gezellig was.

Met een volle buik kwamen wij thuis, ondanks dat ik erg moe was wilde ik de post van gisteren afmaken. Ik zat achter de computer en was totaal inspiratieloos! Dan ook maar dit plan wijzigen en genieten van een rustige avond.

Dag 186- een beetje dit en een beetje dat

Gisteren overwon ik weer wat van mijn "keukenmachineangst". Omdat wij vroeg moesten eten, besloot ik het eten dit keer voor te bereiden. Dit keer was er geen sprake van een kookexperiment. We aten heel "gewoon", bietjes, aardappelen en schnitzel. De bietjes moesten geraspt worden. Dit is door de fibromyalgie heel belastend voor mijn handen. Ik bedacht een oplossing: ik ging de keukenmachine gebruiken.
Ik pakte de handleiding erbij. Dit had niet zo heel veel zin omdat ik niet goed ben in het "lezen" van tekeningen. Dan maar proefondervindelijk. Ik legde bietjes onderin de kom, plaatste het snijmechanisme er boven en zette de keukenmachine aan,
En toen? Toen gebeurde er niets! Mmm, ik keek nog eens goed. Ah! Ik ontdekte het probleem, de bietjes moesten op het snijmechanisme geplaatst worden. ;-)
Stap voor stap leer ik de keukenmachine bedienen, dit doe ik alleen maar door proefondervindelijk bezig te zijn. Ook dit is iets wat ik door dit 365-dagenproject leer.

Er moest vroeg gegeten worden omdat er om kwart voor zeven een afspraak met de dierenarts stond gepland. Ons "rode monster" is al een aantal dagen flink aan het spugen.

 Omdat Devil bekend is met maag-darmproblemen besloten wij toch maar een afspraak bij de dierenarts te maken.
Sinds een paar weken valt Devil op zijn brokjes aan alsof hij nooit te eten krijgt. ;-) Daarnaast is hij ontzettend gefixeerd op de keuken en eet buitengewone porties "groen" (gras, blad, alles wat maar groen is.) Dit is nieuw gedrag. Al pratende en vragenstellend kwam de dierenarts tot de conclusie dat het spugen van het schrokken komt en dat het schrokken waarschijnlijk door een nieuwe "tic" komt.
Natuurlijk heeft de dierenarts Devil ook lichamelijk onderzocht, op dit moment  is er lichamelijk niets aan de hand. (Wel moeten we het in de gaten blijven houden, het valt niet uit te sluiten.)
Het advies is om te zorgen dat Devil minder kan schrokken. Er zijn twee opties: een anti-schrokbak (hier had ik nog nooit van gehoord), of een puzzelvoerbak. Manlief en ik kiezen voor de puzzelvoerbak om de volgende reden: Devil moet "werken" voor zijn voer, de kans dat hij zich dan minder verveelt is groter.
Dit noem je "voedselverrijking." Dit principe wordt al toegepast in dierentuinen, ik wist niet dat je dit kon toepassen bij huisdieren.

Hier is onze keuze op gevallen. Binnenkort gaan we deze bestellen.

Na het consult hebben manlief en ik nog wat doorgepraat, wij gaan er voor zorgen dat Devil zich minder kan vervelen. Nieuwe informatie voor mij is dat seniore katten ook behoefte hebben aan speelmomenten. Langzaamaan gaan we zorgen dat Devil weer speelgoed krijgt, en gaan wij herontdekken wat Devil leuk vindt.
Dit herontdekken lijkt wel een soort mini-project binnen dit 365-dagenproject. Zowel Devil als wij gaan uitgedaagd worden. Nu maar hopen dat Devil dit net zo leuk vindt als wij.
Gekscherend zeg ik altijd: "Dan heb je geen kind, maar dan heb je een kat."

Dag 185- opgeruimd staat netjes

Op dag 25 ben ik begonnen met het opruimen van papier. Langzaamaan werd de papierberg steeds kleiner. Vele mappen werden leeggehaald en opnieuw georganiseerd. Dit is het resultaat van mijn vele papier-opruimmiddagen.

Deze hele stapel met mappen brachten manlief en ik vanmiddag naar de kringloopwinkel.

Poppetje gezien... Tasje dicht! Naast deze grote hoeveelheid mappen brachten we ook een klein tasje met "rommel" naar de kringloopwinkel.

Toen ik deze stapel mappen zag besefte ik weer hoe hard ik heb gewerkt om de papierberg op te ruimen. Een gevoel van trots bekroop me. ;-)

Bij deze kringloopwinkel hebben ze een uitgebreide collectie boeken. Dit keer zag ik er veel leuks tussen. We hebben onder andere dit boek gekocht:

Dit boek heb ik al eens eerder gelezen, ik leende `m uit de bibliotheek. Nu heb ik voor 0,80 cent dit boek voor mezelf. Heerlijk om te lezen tijdens een welverdiende pauze!

Dag 184- op ons gemak

Manlief is vier dagen voor een training van zijn werk in Engeland geweest. Dit is natuurlijk erg intensief. Daarnaast was het gisteren eind van de week, dus allebei waren wij moe. Wekkers werden voor deze zaterdagmorgen dan ook niet gezet, we sliepen uit.
Bij mij ging dit natuurlijk niet helemaal zonder schuldgevoel. Toen ik om tien uur uit bed stapte vond ik het natuurlijk veels en veels te laat. ;-)

Tsja, wat doe je op zo`n gemak-dag? Eigenlijk niet zoveel. Ik vulde het kasboek in en liep deze na met manlief.

Daarna maakte we het weekmenu, en een boodschappenlijstje. Dit kost altijd enige tijd. Een groot voordeel is dat wij maar maximaal twee keer per week naar de supermarkt gaan, dit scheelt tijd én geld.
Terwijl wij hier mee bezig waren liet ik mij dankbaar afleiden door een klepperende brievenbus. Ook dit keer ontving ik leuke post. Voor de derde keer op rij ontving ik post van mijn penvriendin uit Amerika.

Natuurlijk werd ik nieuwsgierig naar de inhoud, maar kon me bedwingen en focuste me weer op het weekmenu. Althans... Ik vond dat ik me focuste. Manlief dacht hier anders over. ;-)

Na deze klus, nam ik de tijd om de brief van mijn penvriendin te lezen. Alles staat in het Engels geschreven, dus dat kost iets meer tijd.
In oktober (!) heb ik mijn laatste brief aan haar geschreven, in december heb ik een kerstkaart gestuurd.
Met terugwerkende kracht heeft zij alle post vanaf die tijd beantwoord. ;-) Penvriendin is dus helemaal bij. Ook ik was bij, mijn brief lag al klaar om verstuurd te worden, ik wilde alleen nog een update schrijven. Naast de update komt er dus ook nog een antwoord op deze brief.
Zoals ik al eerder schreef: "zo blijft een mens bezig".

Door penvriendin ben ik weer helemaal terug in 2015: ze schrijft over Sinterklaas (is ze heel nieuwsgierig naar), kerst maar ook over geocaching.
Sinterklaas? Kerst? Hier wil ik helemaal niet over nadenken. Ik ben namelijk al helemaal klaar voor het voorjaar. :-)

Dag 183- op de helft!

Vandaag is het dag 183 van mijn 365-dagenproject. Ik ben op de helft! Door dit 365-dagenproject ben ik veel bewuster geworden van wat ik wil, kan of moet doen. Ik leer me steeds meer focussen, beren worden van mijn weg gehaald én het huis (en daarmee mijn hoofd) wordt steeds opgeruimder.

Vandaag stond er een terugkerende schoonmaak-Klus op het programma: "wc grote beurt." Waarom weet ik niet, maar deze schoonmaak-Klus schoof ik steeds voor me uit. Zoals ik al eerder schreef: er zijn geen kaboutertjes in huis die voor ons schoonmaken. Ook nu zal ik het zelf moeten doen.
Bij deze uitgestelde Klus kreeg ik support van Willem-Beer én de muziek van de nieuwste cd van Claudia de Breij.

Hup aan de slag! Na drie kwartier was de wc weer fris en fruitig.

Nadat de wc was schoongemaakt, genoot ik van een welverdiende pauze.

Wat deed ik nog meer? Ik schreef de post over gisteren, net als het bijhouden van dagelijkse klusjes is het bijhouden van mijn blog ook belangrijk... ;-)

Naast een post op mijn blog, schreef ik ook echte post aan mijn penvriendin in Amerika.
Nadat ik de opzet voor de brief had gemaakt, bleek de actualiteit het nieuws in te halen... Er komt dus nog een update bij. Ach... Zo blijft een mens bezig. :-)

Vervolgens was het tijd om (weer!) naar de tandarts te gaan. Vorige week heb ik mijn verstandskies laten trekken. De behandeling én de napijn viel mee. Dit was iets te optimistisch uitgedrukt. Al bijna een week heb ik een doffe, zeurderige pijn in mijn kies, soms trekt de pijn door naar mijn voortand.
Ik besteedde er niet te veel aandacht aan, ik dacht dat het er wel bij zou horen.
Omdat ik toch vervelend begon te vinden, heb ik voor vandaag een afspraak gemaakt.
De pijn in mijn kies kan het beste worden omschreven als een "gekneusde kies". Het advies is: geduld, spoelen met een voorgeschreven mondspoelmiddel, niet kauwen op mijn gekneusde kies. Kortom: mijn kies is in blessuretijd...

Na mijn bezoekje was het bijna tijd voor het avondeten. Terwijl de pizza (is dit avondeten?) stond op te warmen schreef ik het laatste stukje met "oud nieuws" aan mijn penvriendin.

En nu? Nu is het alweer avond. Manlief stuurde een berichtje: hij staat weer met zijn voetjes op Nederlandse bodem. Fijn om hem weer na vier dagen "thuis te hebben".

Terwijl manlief in Engeland was, moest ik steeds aan dit nummer van Claudia de Breij denken:

"Ik mis je zo graag".

Het refrein:

Want ik mis je zo graag
't is oke als je gaat
Want ik mis je zo graag
't is oke als je gaat
Want wanneer ik je mis
Weet ik weer hoe goed het is
Oohh dat jij bestaat

Toepasselijker kan bijna niet... ;-)

Dag 182- aanrommelen

Mijn moeder zei altijd: "Als je het bijhoudt dan heb je niet zoveel werk." Zoals zo vaak had mijn moeder ook in dit geval gelijk. ;-)

 

Na twee grote Klussen van deze week: het schoonmaken van de tv-kast en het lappen van het woonkamerraam was het tijd voor bijhoudklusjes. Wat deed ik zoal? Natuurlijk deed ik de klusjes van mijn ochtendroutine. Ook vouwde ik de was op. In tegenstelling tot dag 179 was de was opvouwen in een mum van tijd gepiept. Op deze manier rommelde de dag een beetje door.

Na de lunch had ik nog ruim tijd om mijn blog over dag 181 te schrijven. Tot mijn grote schrik was mijn blog verdwenen! Vervolgens ben ik enige tijd bezig geweest om te ontdekken hoe dit kon, en wat ik er aan kon doen om dit probleem te verhelpen.

Zo zoetjes aan was het tijd om me te gaan klaarmaken om mijn oppaskinderen te gaan ophalen.
Het was een heerlijke rustige oppasmiddag waarin ik zelfs in mijn boek heb kunnen lezen. Op dit moment lees ik: "De Woonschool" geschreven door Christel Jansen. Het verhaal gaat over een meisje dat opgroeide tussen zwakbegaafden en "asocialen".

Dit boek speelt af in de tijd van de "onmaatschappelijksheidsbestrijding". Dit is een onderwerp waar ik me elke weer over verbaas en wat ik zeer boeiend vindt.

Ook gisteren hoefde ik niet te koken, ik kon weer een heerlijke maaltijd ophalen bij "De Eettafel".
Gisteren at ik Sheperd`s Pie met salade.

Na het eten ruimde ik nog wat op (in het kader van bijhouden), schreef mijn blog over dag 181 (dit kon nu weer), sprak met manlief die nog steeds in Engeland is, en sloot de avond af met een avondje tv.

Zo`n aanrommel-dag kan af en toe heerlijk zijn!

Dag 181- gelapte ramen

Op onverklaarbare wijze was mijn blog "uit de lucht gehaald." Ik baalde behoorlijk, het zou toch niet zijn dat  ik na 180 dagen  niets meer kon posten? Ik heb bezwaar aangetekend! ;-)
Dit heeft geholpen, zodoende kan ik over dag 181 van mijn 365-dagenproject schrijven.

Al veels te lang kan ik niet meer goed door het woonkamerraam kijken. Het raam moest dringend worden gelapt. Nu lieten de weersomstandigheden het niet goed toe om buiten het raam te lappen, daarnaast weet ik dat ramen lappen fysiek een behoorlijk zware klus is.

Gisteren was het prachtig mooi ramen-lap weer. Eigenwijs als ik soms kan zijn besloot ik eerst het woonkamerraam aan de binnenkant te lappen.

Toen ik bezig was met het raam te lappen, wist ik weer waarom manlief deze Klus (in principe)doet. ;-)
Dit was echt een pittige Klus. Omdat de zon op het raam scheen zag ik heel goed hoeveel vuil er op de buitenkant van het raam zat.  Daarom kon ik niet goed bepalen of het raam nu écht schoon was.
Ach... Ik was toch bezig, ik besloot ook het raam aan de buitenzijde te lappen.
Terwijl ik bezig was met de buitenzijde van het raam, vroeg ik me af waar ik nu mee bezig was.
Ik kreeg het vuil er wel af, maar het raam kreeg ik niet streeploos schoon. Langzaamaan voelde ik me lichtelijk gefrustreerd worden.

Ik besloot er mee te stoppen.

Het enige juiste besluit op dat moment was om de spullen op te ruimen en totaal iets anders te gaan doen: ik "dook" achter de laptop. Omdat de zon scheen deed ik de gordijnen dicht. Een bijkomend voordeel was dat ik het raam niet meer kon zien. :-)
Nadat ik klaar was met de "computeractiviteiten" deed ik de gordijnen weer open. En wat ik zag? Een schoon raam, wat bijna streeploos schoon was. Omdat ik de lat lager legde, voelde ik mij ineens heel trots op mijn bijna-streeploos, maar schoon raam!

Maar ramen lappen? Dit moet samen, of manlief moet het doen. Fysiek is dit écht een te zware belasting! Dit is wederom een goede les geweest.

Dag 180- inactief

Gisteren was dag 180 van mijn 365dagen-project! Op dag 183 ben ik alweer op de helft van dit project! Times flies... Op dag 179 ben ik behoorlijk actief bezig geweest. Dit ging met zo veel enthousiasme dat ik vergeten ben op mijn grens te letten. Daarnaast heb ik van maandagnacht op dinsdagnacht heel slecht geslapen. (Ik sliep pas om 3.00 uur!) Het gevolg was dat ik gisteren een behoorlijk inactieve dag had. Ik voelde me ongeveer zo.

Ik kreeg mezelf echt niet opgeladen. Wat ook niet echt meehielp was de brief van het KNGF. Helaas zijn manlief en ik afgewezen als puppypleeggezin. Ik vind dit toch wel een domper. :-(

Rond drie uur moest ik mezelf toch écht opladen want het was mijn oppasmiddag. Eenmaal buiten in de frisse lucht en de energieke sfeer van op het schoolplein voelde ik me al iets meer opgeladen.

Omdat manlief een paar dagen niet thuis is, heb ik eten bij "De Eettafel" van Thuisafgehaald besteld.
In het kort is dit Thuisafgehaald:
"Thuisafgehaald is een community van mensen die eten delen met hun buurtgenoten. Als thuiskok kun je je passie voor koken delen en als afhaler kun je smullen van al dat lekkers in de buurt." 

De thuiskok schepte heerlijk eten in mijn meegenomen bakjes, het kwam heet uit de oven, in theorie zou het moeten lukken om het eten warm mee te brengen naar mijn eigen huis. In theorie? Ja... Want: De praktijk was anders. Ik stapte op de fiets en... Lekke band! Nu woon ik aan de ene kant van het dorp, en woont de thuiskok aan de andere kant van het dorp. Ik wilde natuurlijk het eten warm over laten komen. Dus... Ik heb doorgefietst op een lekke band.
De pech is ook nog dat manlief momenteel niet thuis is. Ik kan een band plakken, maar fysiek is dit ontzettend belastend. In het kader van grenzen stellen besloot ik mijn fiets naar de fietsenmaker te brengen. Natuurlijk zat dit niet begroot in ons weekgeld... ;-)

Uiteindelijk ben ik half fietsend, half lopend thuis gekomen. Het eten was op dat moment nog warm. Omdat ik aan lapjesvader had gevraagd of hij mijn band wilde oppompen (zodat we konden testen of de band écht lek was), waren we daar eerst druk mee bezig. Het gevolg: het eten was lauw.
Na een lauwe maar lekkere maaltijd togen lapjesvader en ik naar het zwembad.

Lapjesvader was niet helemaal lekker én ik heel erg moe. Daarom hebben we geen baantjes gezwommen. Wat we wel hebben gedaan? Gerelaxt! Ook niet onbelangrijk. :-)

Dag 179- drie wassen en een tvkast

Op dag 177 heeft manlief drie wassen gedraaid en opgehangen. Op de één of andere manier zal de was in de kast moeten komen, aangezien we geen kaboutertjes in huis hebben (althans voor zover ik weet), zal ik of manlief de was moeten opvouwen.

Met was is "bijhouden" het toverwoord. Daarom besloot ik vanmorgen deze was "even" te vouwen. Poeh! Dit was toch echt wel een Klus. Met het opvouwen van de drie wassen én het ophangen van een nieuwe was ben ik in totaal anderhalf uur (!) bezig geweest.

Al heel, heel lang was het nodig om de televisiekast eens goed te schoon te maken. Hoe hard nodig het was daar kwam ik vanmorgen achter... ;-)
Ik maakte sopje nummer één klaar, ik pakte de huishoudtrap uit de schuur, klom deze trap en zag... Heel vies viezigheid. Na het schoonmaken van de bovenkant van de kast zag het water zwart!
Oké... tijd voor sopje twee... De frontjes van de kastdeuren spoot ik in met mijn favoriete schoonmaakmiddel, ik sopte de frontjes schoon en zag allemaal vieze bruine drab op mijn doekje zitten. De drab dat is rookaanslag. Manlief rookt, schijnbaar roken de meubels mee. :-(
Langzaamaan zag ik de tvkast steeds schoner worden, en wat rook het heerlijk naar Eucalyptus in de woonkamer.

Wat duidelijk is dat de tvkast écht regelmatig schoongemaakt moet worden. Er is dus sprake van onzichtbaar vuil wat zo nu en dan weggehaald moet worden.
"Wat je niet ziet, bestaat dus wel". ;-) (Helaas!)

Na deze twee grote Klussen voelde ik zo langzamerhand mijn energie opraken. Na de lunch ronde ik de routineklusjes af en toen? Toen was het tijd voor een hééééle grote pauze!

Dag 178- (on)nuttig?

Van dit 365 dagenproject is één van mijn doelen om te leren dat "niks moet en niksen mag".

Op deze zondag probeerde ik aan dit doel te werken. Toch kon ik het niet laten om een aantal kleine klusjes te plannen... Ik blijf het namelijk nog steeds heel moeilijk vinden om mijn tijd "onnuttig" te besteden.

Gisteren heeft manlief drie (!) wassen gedraaid en opgehangen. Mijn plan was om de was vanochtend weg te vouwen. In dit geval was het niet heel moeilijk om dit klusje te laten liggen want: de was,was nog niet droog.

Wat ik wel deed? Ik haalde het bed af en zette de was klaar voor vannacht.

Mmm... Wat voor nuttigs kon ik nog meer bedenken? Ah! Ik kon de tekst voor mijn postcrossingskaart schrijven. Deze zomerse kaart gaat naar Belarus.

 

Op de één of manier lukte het niksen toch een beetje: zomaar ineens was het lunchtijd. Na de lunch togen manlief en ik naar schoonmama, ik voor inspiratie voor een loper voor onze eventuele pleegpup en manlief voor een klusje. We zouden "even" blijven. Rond 14.00 uur waren wij bij schoonmama, rond 17.00 uur gingen wij weer weg. Het was gezellig, toch voelde ik een licht (hoewel licht? Zeg maar gerust groot) schuldgevoel want: deze hele middag had ik niks gedaan!

Mmm... Ik betrapte me erop dat ik weer eens in mijn eigen valkuil ben gestapt: me schuldig voelen omdat ik niets heb gedaan. En was het bezoekje aan schoonmama "onnuttig"? Nee... Het was gezellig en ontspannend. Is dit nu net niet iets wat je op zondagmiddag hoort te doen? Gezellige en ontspannende activiteiten?

 

Deze bewustwording was heel fijn... Tijdens het avondeten heb ik geprobeerd mijn schuldgevoel van mijn schouders af te halen. Dit is gedeeltelijk gelukt. Want: ik heb alweer van alles bedacht wat ik aan klusjes morgen wil doen. ;-)

 

Later als ik groot, oud en wijs ben kan ik vast véél beter met dit soort dilemma's omgaan. Misschien al aan het einde van dit 365-dagenproject...

De pauze was er, nu het genieten nog... ;-)