Dag 183- op de helft!

Vandaag is het dag 183 van mijn 365-dagenproject. Ik ben op de helft! Door dit 365-dagenproject ben ik veel bewuster geworden van wat ik wil, kan of moet doen. Ik leer me steeds meer focussen, beren worden van mijn weg gehaald én het huis (en daarmee mijn hoofd) wordt steeds opgeruimder.

Vandaag stond er een terugkerende schoonmaak-Klus op het programma: "wc grote beurt." Waarom weet ik niet, maar deze schoonmaak-Klus schoof ik steeds voor me uit. Zoals ik al eerder schreef: er zijn geen kaboutertjes in huis die voor ons schoonmaken. Ook nu zal ik het zelf moeten doen.
Bij deze uitgestelde Klus kreeg ik support van Willem-Beer én de muziek van de nieuwste cd van Claudia de Breij.

Hup aan de slag! Na drie kwartier was de wc weer fris en fruitig.

Nadat de wc was schoongemaakt, genoot ik van een welverdiende pauze.

Wat deed ik nog meer? Ik schreef de post over gisteren, net als het bijhouden van dagelijkse klusjes is het bijhouden van mijn blog ook belangrijk... ;-)

Naast een post op mijn blog, schreef ik ook echte post aan mijn penvriendin in Amerika.
Nadat ik de opzet voor de brief had gemaakt, bleek de actualiteit het nieuws in te halen... Er komt dus nog een update bij. Ach... Zo blijft een mens bezig. :-)

Vervolgens was het tijd om (weer!) naar de tandarts te gaan. Vorige week heb ik mijn verstandskies laten trekken. De behandeling én de napijn viel mee. Dit was iets te optimistisch uitgedrukt. Al bijna een week heb ik een doffe, zeurderige pijn in mijn kies, soms trekt de pijn door naar mijn voortand.
Ik besteedde er niet te veel aandacht aan, ik dacht dat het er wel bij zou horen.
Omdat ik toch vervelend begon te vinden, heb ik voor vandaag een afspraak gemaakt.
De pijn in mijn kies kan het beste worden omschreven als een "gekneusde kies". Het advies is: geduld, spoelen met een voorgeschreven mondspoelmiddel, niet kauwen op mijn gekneusde kies. Kortom: mijn kies is in blessuretijd...

Na mijn bezoekje was het bijna tijd voor het avondeten. Terwijl de pizza (is dit avondeten?) stond op te warmen schreef ik het laatste stukje met "oud nieuws" aan mijn penvriendin.

En nu? Nu is het alweer avond. Manlief stuurde een berichtje: hij staat weer met zijn voetjes op Nederlandse bodem. Fijn om hem weer na vier dagen "thuis te hebben".

Terwijl manlief in Engeland was, moest ik steeds aan dit nummer van Claudia de Breij denken:

"Ik mis je zo graag".

Het refrein:

Want ik mis je zo graag
't is oke als je gaat
Want ik mis je zo graag
't is oke als je gaat
Want wanneer ik je mis
Weet ik weer hoe goed het is
Oohh dat jij bestaat

Toepasselijker kan bijna niet... ;-)