Dag 167- alweer zes jaar geleden...

Gisteren was een bijzondere dag. Het was zes jaar geleden dat mijn moeder overleed. Zo`n dag gaat gepaard met dubbele gevoelens... Gisteren was een duidelijk geval van "het leven gaat door'' (gelukkig wel!), terugblikken, maar ook... Gezelligheid! De ochtend begon met een heel mooi gedichtje die zusje mij appte:

Mam,

 

Wat er ook gebeurt in mijn leven,

je bent er niet meer bij.

Je bent en blijft mijn moeder,

en in mijn hart ben je altijd bij mij.

Geen tijd met jou was ooit genoeg,

het moest zo zijn, jouw laatste

reis kwam veels te vroeg.

Groot was jouw liefde,

groot is ook het gemis en verdriet,

maar ik zal je nooit vergeten

en altijd denken aan de

fijne herinneringen

die je achterliet.

 

 (Sinds mijn moeder overleden is, vertegenwoordigen vlinders een belangrijke symbolische waarde).

`s Ochtends stond er een afspraak met de preventieassistente op het programma. Brrr, dit is iets waar ik altijd enorm tegen op zie. De afspraak was om tien over elf. Voordat ik naar deze afspraak ging wilde ik de basisklusjes gedaan hebben want: ik zou met zusje en lapjesvader gaan lunchen. (Omdat ik "op mijn tijd zat" voelde ik al wat stress opkomen, en stress zorgt ervoor dat mijn "batterij" totaal leegloopt.)
Ook zou er iemand om half één komen om "gratis theezakjes" op te halen.
Ik wist dat het qua tijd allemaal krap zou worden toch had ik bedacht dat een supermarktbezoekje in dit tijdschema wel zou passen. (Dit bleek niet handig te zijn bedacht.)

Uiteindelijk liep ik bij de preventieassistente om kwart voor twaalf de behandelkamer uit. Ik dacht effecient te zijn en maar naar één supermarkt te gaan, de supermarkt waar ook een bakker bij zit.
Bij de bakker bleek het heel druk én de gebakjes die ik wilde halen zagen er niet lekker uit. Dan maar naar de HEMA om tompoezen te kopen. Ook daar was het druk. (Zucht!)

(Inmiddels had ik besloten het brood later op de middag te kopen.)  Langzaamaan zag ik de tijd verder tikken... Help! Het was al bijna half één... (Nog meer stress...). Nadat de tompoezen waren afgerekend fietste ik een behoorlijk hard tempo naar huis. Al hijgend kwam ik binnen en zag ik dat ik ruim voor half één binnen was.
Natuurlijk kwam de "koper" niet om half één... Hij kwam om kwart voor één.

In die tussentijd had ik de tafel gedekt én het bovenstaande gedichtje gelamineerd. Helaas had ik te dicht op de rand gesneden waardoor het lamineerfolie weer openging. (Soms heb je van die dagen...) Gelukkig bestaan er nietmachines... ;-)

Met lapjesvader en zusje heb ik gezellig (én rustig) geluncht. Om half drie togen zij naar de begraafplaats en het "oude huis" van lapjesvader. Het was de bedoeling dat zij later op de middag weer bij mij neer zouden strijken. Ook hier wijzigde de plannen, zusje en lapjesvader bleven in het oude huis. We zouden elkaar om half zeven weer zien bij "restaurant Geesberge".
Het gevolg hiervan was dat ik twee tompoezen over had. Wat moest ik hier nu weer mee? Ik besloot buurvrouw hier blij mee te maken, en er één voor mezelf te bewaren.
De hele ochtend had ik al lopen "rennen en vliegen", mijn batterij was `s middags leeg! Ik laadde op door even helemaal niets te doen...

Iets na zes uur stapten manlief en ik op de fiets om naar Geesberge te gaan. Wij waren de eersten. Inmiddels had ik ontzettende trek gekregen. Ik bestelde alvast een mandje brood in afwachting van de anderen. Natuurlijk kwamen de anderen pas na half zeven (dit paste helemaal in de lijn van deze dag, wie was er gisteren wél op tijd). Gelukkig eindige de dag met gezelligheid en lekker eten. ;-)

Met een hele volle buik en een moe hoofd fietsen manlief en ik rond half tien naar huis.
Poeh wat een dag!