Dag 103- met mijn hoofd in de wolken

 

Vandaag is het één december. Nog 30 dagen en dan gaan we proosten op een nieuw jaar!

December is voor mij een maand met dubbele gevoelens: aan de ene kant is het een hele feestelijke maand met veel gezelligheid, aan de andere kant voel ik het gemis van mijn moeder ("mamsje"). In december 2009 wisten wij dat wij het mijn moeders laatste kerst zou zijn.

Ondanks dat het bijna zes jaar geleden is dat mijn moeder overleed, zit dit gevoel nog steeds in mijn "systeem".

 

De grauwe donkere en regenachtige dagen van afgelopen dragen op dit moment niet bij om tot een "feestelijk decembergevoel" te komen. Door de bewolking voelt het alsof ik zelf door de wolken heen moet lopen. Door wolken lopen gaat niet heel erg snel, dus van veel voorgenomen klusjes is er vandaag niet veel terecht gekomen.

Natuurlijk deed ik niet niets. ;-)

Vanmorgen deed ik een aantal klusjes van mijn ochtendroutine. Om vervolgens twee pakketjes verzendklaar te maken. Hier ging meer tijd in zitten dan ik had gepland. Het resultaat is heel feestelijk. (Het blijft toch december, niet waar?)

 Ik heb een boek verkocht via Marktplaats. Dit ruimt lekker op. (Ja, ik doe ook nog steeds iets aan opruimen.)

Dit pakketje gaat naar mijn "ex-homeopaat".

Nadat de pakketjes verzendklaar waren gemaakt, toog ik naar het postpunt. "Even snel" was er niet bij. Het was druk!
Vervolgens kreeg ik een vervelende mededeling: van het boek kon ik geen brievenbuspost maken.
Het werd dus pakketpost. Het gevolg hiervan is dat ik meer verzendkosten kwijt was dan ik aan de koper had aangegeven. Waarschijnlijk heb ik dus niets verdiend aan het verkopen van dit boek (zucht...)
Vreemd vind ik het wel. Deze week ga ik met een dik boek uittesten of het écht niet past in de "gewone" brievenbus. Volgens mij is de opening van de "gewone" brievenbus, groter dan die bij het postpunt.

Eenmaal weer thuis was het tijd voor lunch.

Na de lunch deed ik de overige klusjes van mijn ochtendroutine. Vervolgens besloot ik een mail naar de Marktplaats-koper te sturen met de vraag of zij bereid is deze extra verzendkosten wil betalen.
Eenmaal bezig met de mail, besloot ik de mail op te ruimen en zo nodig te beantwoorden.

Mail beantwoorden en opruimen kost altijd meer tijd dan je denkt. Vooral omdat ik bedacht dat ik de mappen van mijn mail ook weleens kon gaan opruimen.

Opruimen in je mail valt ook onder opruimen. Hierdoor blijft het "fysieke opruimen" wel liggen...
Schijnbaar kon ik mij niet zetten tot fysiek opruimen, dit kwam vast door de wolken in mijn hoofd.

 

Algauw was het tijd om de oppaskinderen van school op te halen. Kinderen zorgen gelukkig altijd voor activiteit. ;-)

Eén oppaskind ging uit spelen. Zijn broer had een speelvriendje thuis. Dit speelvriendje kende ik niet, maar wie ik wel kende was zijn moeder... En zijn moeder kende mij. Zijn moeder komt ook uit ons dorp, en heeft op dezelfde school gezeten als ik. Ik ken haar moeder een beetje, en zij heeft mijn moeder iets meer gekend. Dit zorgde voor veel herkenning. Nadat zij haar zoontje had afgezet, belde ze me op met de vraag: "Ben jij niet de dochter van..?"
We raakten niet uitgepraat. (Sowieso ben ik niet goed in korte gesprekken...)
Wat ook leuk was zij wist nog dat ik kinderen entertainde op de camping waar zij zestien (!) jaar geleden kwam. Ik koester leuke en mooie herinneren aan dit vakantiewerk. Alleen... Om mij zestien jaar later nog als "Stuntel" te zien..? :-) (Dit was een typetje wat ik speelde `s avonds bij het "meeleeftheater".)

Leuk zo`n memorabele oppasmiddag. Hier mogen er meer van zijn!