Dag 223- klein RRHH-klusje

Het doel van dit 365-dagenproject is om Rust en Ruimte in mijn hoofd te krijgen. Om dit doel te behalen focus ik me op verschillende dingen: bijhouden van klusjes, opruimen en schoonmaken van "te-lang-blijven-liggen-Klussen", het inbouwen van "me-time" en beren van mijn weg halen.
Een grote beer heb ik afgelopen periode van mijn weg gehaald: ik heb mij aangemeld als vrijwilliger voor twee verschillende organisaties. Eén daarvan is dat wij gastgezin willen worden voor Hulphond Nederland. In de aanloopfase kost dit heel veel tijd en energie, hierdoor ligt de focus op dit moment minder op de "te-lang-blijven-liggen-Klussen". Gisteren viel mijn oog op voor de zoveelste keer op iets wat dringend schoongemaakt moet worden. Ik besloot de daad bij het woord te voegen, maakte een sopje en ging aan de slag. Hetgeen wat ik schoonmaakte was het onderste randje van de vaatwasser. Het is een klein klusje, maar voor mij wel een belastend klusje, ik kan niet goed en lang op mijn knieën zitten (dit komt door de fibromyalgie), aangezien de vaatwasser op de grond staat, kan ik niet anders dan op de grond dit klusje doen. Om het minder belastend te maken gebruik ik een "kniekussen" die ook bij tuinieren gebruikt wordt.

 Dit is voor. Linkerkant van het randje.

Dit is de rechterkant van het randje. Zoals te zien valt: er was een dringend een schoonmaakbeurt nodig. ;-)

Dit is na. Omdat ik toch bezig was, heb ik gelijk maar de totale buitenkant van de vaatwasser schoongemaakt. (Ik weet het... Soms ben ik een beetje heel erg eigenwijs.)

Een klein klusje met een groot resultaat. Alhoewel mijn lijf dit niet zo heel fijn heeft gevonden, na dit klusje heb ik dan ook even pauze genomen.



Dag 222- oefenen met Dessie de hulphond

Dessie de aspirant-hulphond. Dessie ging keurig zitten voor de foto, achter mij staat haar vrouwtje met iets lekkers. Hierdoor had ik iets meer de tijd om een foto te maken. Sowieso doet Dessie erg best. Maar... Voor iets lekkers wil je natuurlijk extra goed je best doen. :-)

Op dinsdag 29 maart togen manlief en ik naar IJsselstein om met aspirant-hulphond Dessie en haar vrouwtje te gaan wandelen. Tijdens de training van vorige week heb ik al kennis mogen maken met Dessie. Omdat manlief haar nog niet had ontmoet stond kennismaken ook op het programma.
Terwijl het vrouwtje de deur opendeed zat Dessie keurig te wachten in de deuropening van de woonkamer. Een hulphond aai je niet zomaar, ik heb dus netjes gevraagd of we Dessie mochten aaien. Dit mocht, mits ze niet ging springen.
Onder het genot van een drankje stelden ik 1000-1 vragen en vertelde het vrouwtje honderduit over haar ervaringen met haar andere twee hulphonden, inmiddels is Dessie haar derde hulphond. Wat dat aangaat zijn manlief en ik nog groentjes. ;-)

Toen was het tijd om te gaan wandelen. Met een speciaal commando kreeg Dessie haar tuigje om, vervolgens was ze aan het werk. Het vrouwtje pakte de scootmobiel. Scootmobiel? Ja, want ook zij heeft verschillende aandoeningen waardoor lange afstanden lopen niet gaat. Eén van de aandoeningen is fibromyalgie. Wat het vrouwtje mij heeft laten zien is dat je ondanks je beperkingen prima een hulphond kan opvoeden. Wat een opluchting! Hiermee is een enorme BEER van mijn weggehaald.

Ik kreeg de lijn, dit betekent dat Dessie naar mij moet luisteren en niet naar het vrouwtje. Natuurlijk kwamen we onderweg allerlei moeilijke situaties tegen zoals: kinderen met een bal. (Help! Hoe zorg ik dat de focus op mij blijft?), zowel Dessie als de kinderen deden het keurig. Natuurlijk kreeg Dessie een beloning toen zij netjes naast mij bleef lopen en de kinderen negeerde. Poeh! Dit obstakel had ik gehad. Toen kwam het volgende "obstakel", een puppy. Puppy`s vind ik erg leuk, maar niet als ik met een aspirant aan het trainen ben. ;-) Ook voor Dessie was deze situatie moeilijk. In zo`n situatie maak je de aspirant attent op extra lekkere lekkers. Dit lekkers laat je ruiken en hou je vervolgens in je hand. Hiermee zorg je ervoor dat de focus op jouw blijft in plaats van op de pup. Bij focus en netjes blijven lopen krijgt de aspirant het extra lekkere lekkers.

Terwijl manlief en het vrouwtje nog even aan het praten waren met de eigenaar van de pup wachtte ik verderop samen met Dessie, beide konden even bijkomen. :-)

En toen? Toen naar de supermarkt. Wat een vreemde gewaarwording is dat, ik liep met een hond in de supermarkt. Dessie liep eerst aan de lijn, toen mocht ik haar loslaten. Loslaten? Ja hoor, dit kon gewoon. Ze liep keurig met het vrouwtje mee en keek niet op of om, zelfs de vleeswaren liet ze met rust. Toen was ik weer aan de beurt, Dessie ging aan de lijn, vervolgens liepen we langs de dierenvoeders. Ik bleef staan, waardoor Dessie ook bleef staan en uitgebreid in het schap kon snuffelen. Dit was dus niet de bedoeling! Het is de bedoeling dat ik winkel en niet de hond. :-)

Na de training in de supermarkt liepen we terug naar huis. Thuis kreeg Dessie het commando "release", dit betekent dat ze vrij is. We dronken nog wat, stelden weer heel veel vragen, en speelde met Dessie. Dessie deed een trekspelletje met manlief. Ook hier zit een regel aan vast: de hond mag nooit winnen. Tijdens het trekspelletje liet het vrouwtje het commando "genoeg" zien. Genoeg betekent dat er gestopt wordt met waar de hond mee bezig is. Dessie deed keurig wat ze vroeg, maar je zag dat ze het heel jammer vond om te stoppen met spelen.

Op een gegeven moment ging de deurbel, er kwam een vriendin langs. Deze vriendin is tevens de back-up voor Dessie. Ook met haar hebben nog gezellig zitten praten. Dessie lag heerlijk rustig op de grond met een knuffel te spelen. (Ze is gek van knuffels, en in het bijzonder haar "nestknuffel".)

Aan het eind van de avond besloten we een nieuwe afspraak te maken. Volgende week komt Dessie met haar vrouwtje onze kant op. Ik kan niet wachten! Ik vind het nog steeds allemaal heel spannend, maar ook héél leuk!

Door slecht licht is de foto niet helemaal goed gelukt. Toch valt er goed te zien hoe goed Dessie op haar vrouwtje let.

Omdat wij zeer hoogst waarschijnlijk een pleegpup gaan krijgen, ben ik her en der aan het informeren in welke winkels een hulphond welkom is. Vandaag vroeg ik het bij de Kruidvat. De verkoopmedewerkster wist het niet, en de filiaalmanager was er niet. Wordt vervolgd!

Tot slot een link die verwijst naar een kort filmpje van de KNGF. Het filmpje heet "niet storen".https://www.youtube.com/watch?v=VXWsYyqItLY

Dag 221- 2e Paasdag in België

Inmiddels is Pasen alweer twee dagen voorbij. En ben ik veilig teruggekomen uit het "gevaarlijke" België. Paashazen ben ik niet tegengekomen, ook zijn er geen Paaseieren gezocht. Ik kwam wel de "Minions" tegen.

Mijn lapjes-zus heeft deze leuke creatie gemaakt.

Op tweede Paasdag hebben wij de verjaardagen van lapjesvader en zijn vrouw gevierd. Dit jaar was het niet moeilijk om cadeautjes voor deze twee feestvarkens te kopen. Ik heb de cadeautjes in de webwinkel van de KNGF besteld.

Een "blije-bazen-beker" kan niet ontbreken als je de gelukkige eigenaar bent van Twister. En als je van koken houdt én dierenarts bent, tja... Wat is dan toepasselijker dan zo`n leuk schort?

Niet alleen de jarigen kregen cadeautjes, ook zusje kreeg cadeautjes. Zusjes of de baby? Ja... Ik mag het vertellen: zusje is zwanger! Terwijl ik voor de tweede keer tante word, wordt zusje voor de eerste keer moeder. Ik vind dit heel bijzonder!  De baby wordt tien oktober verwacht. Lapjes-zus hoopt dat de baby nog even op zich laat wachten. Zij is zeventien oktober jarig, en zij kan zich geen mooier cadeautje wensen dan een lief, klein, schattig baby`tje. Dat klein zal waarschijnlijk wel kloppen. Lief en schattig moeten we tegen die tijd maar zien. :-)
En, ik denk dat zusje tegen die tijd heel graag haar kleintje wil zien, zij hoopt, denk ik, dat de baby op de uitgerekende datum geboren wordt. Baby`s trekken vaak hun eigen plan, dus wanneer de baby precies geboren wordt, weten we pas als `ie geboren is. De natuur laat zich immers niet dwingen. ;-)

Van lapjesvader en zijn vrouw kreeg zusje een heel schattig kledingsetje in maat 68. Hoe klein kan kleding zijn? Zusje is kritisch op kleding, maar dit setje vond ze leuk. Van opa kreeg zusje/baby het eerste paar slofjes. Hoe opa het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, de slofjes machten  met het kledingsetje.

Een goed uitgekozen cadeautje voor in een koude oktobermaand. Zusje heeft gezegd dat haar baby deze slofjes als eerste aan krijgt. Ook dit zullen we tegen tijd wel zien.

Dag 220- eerste Paasdag

Op zaterdag deden wij de weekboodschappen. Manlief vroeg aan mij of wij ook nog wat lekkers in huis zouden halen voor eerste paasdag. Ik vond dit niet nodig omdat wij al een "Paasgourmet" op het programma hadden staan. Niets is zo veranderlijk als het weer... Mmm, het weer? Ik bedoel eigenlijk mezelf. :-) Toen ik gisteren opstond dacht ik dat het toch wel leuk zou zijn om een paaslunch/brunch te organiseren. Maar ja... Paasboodschappen hadden we niet gedaan. Wat nu? Na een kleine zoektocht op internet bleken er toch een aantal supermarkten open te zijn op eerste Paasdag. Zo kwam het dat wij eerste Paasdagen boodschappen deden. Hoe gezellig is dat? ;-)

Na ons tripje naar de supermarkt bereidde manlief de Paasgourmet voor. De eerste Paasdag sloten we hiermee af. Na het eten was de avond nog "jong". We bekeken twee afleveringen van "Project Orpheus", om de avond gezellig af te sluiten keken we ook nog "Missie Aarde". Manlief en ik houden van dit soort humor, we hebben erg gelachen.

Wij kopen nooit een "kant en klare" gourmetschotel. Manlief stelt de gourmetschotel altijd met veel plezier zelf samen. Natuurlijk hebben we voor Pasen ons Paaskleed uit de kast gehaald.

Laat ik niet vergeten te vertellen dat ik op deze Paaszondag een BEER van mijn weg heb gehaald. Op dag 217 heb ik besloten om contact met mijn biologische vader te zoeken. De kaart die ik hier speciaal voor heb gekocht is inmiddels onderweg. Het is spannend hoe mijn vader zal reageren, maar ik ben super trots dat na maanden twijfel, ik uiteindelijk deze eerste stap heb gezet!

Bij mijn weten heb ik een mooie eerste brief aan mijn vader geschreven. Dit is één van de dingen die ik in deze brief schreef:

Wat de rups het einde noemt,

Noemt de rest van de wereld een vlinder.

Dag 219- vruchteloze zaterdag?

Vandaag was een programma loze zaterdag. Hoewel... Wij werden om drie uur op de thee verwacht bij pake en beppe.
Vanmorgen rommelde we wat aan en deden de weekboodschappen. Op een zaterdag vlak voor Pasen, boodschappen doen is geen aanrader. Ik werd bijkans claustrofobisch. :-)

Het voordeel van vroeg boodschappen doen is dat je vroeg klaar bent. Mmm... Wat zal ik nu eens doen tot drie uur? Eerst maar eens lunchen, manlief maakte lekkere tosti`s. Na de lunch schreef ik de post over mijn geslaagde schoenenmissie (dag 218), de tijd schreide voort, algauw was het tijd om op bezoek te gaan.

Op visite gaan voelt soms zo nutteloos, natuurlijk is dit het niet. Je ontmoet mensen, het is ontspannend (meestal, niet altijd), en vaak ook gezellig.
Op bezoek gaan bij pake en beppe is zeker niet "vruchteloos". Zij zien ons veels te weinig en horen graag hoe het met ons gaat. Daarbij zien zij weinig mensen, voor hen zijn sociale contacten natuurlijk net zo belangrijk als voor ons.

We spraken over van alles: de drie poezen van zusje, die zij niet heeft. :-) De mussen die bij ons onder de dakpannen een nestje aan het maken zijn en de Minions op mijn T-shirt, herhaaldelijk vroeg beppe welke naam de Minions hebben. (Uh...Geen idee.) Natuurlijk spraken we ook over onze potentiële pleegpup, en in het kader hiervan of het mogelijk is om zo nu en dan de auto van pake te mogen lenen. Dit is geen enkel probleem. Wat een rustig gevoel geeft, mocht ik de auto van schoonmama niet kunnen lenen dan heb ik altijd nog een "reserveauto".

Na twee kopjes thee en een Paaskoek was het tijd om naar huis te gaan.

Was het een vruchteloze zaterdag? Ik denk het niet... Ik denk dat pake en beppe heel blij zijn geweest met ons bezoekje.

Dag 218- schoenenjacht deel 2

Op dag 212 ging ik op schoenenjacht. Helaas slaagde deze missie niet. Met frisse tegenzin toog ik naar de Beter Lopen Winkel. Vanwege zeer sensitieve voeten is het voor mij heel moeilijk om schoenen te kopen. En ik begon me af te vragen naar welke winkel ik nog kon gaan als het niet gelukt was om in de Beter Lopen Winkel schoenen te kopen. Kortom... Ik zag een enorme BEER. Gelukkig zag verkoopster Marijke geen beren en begon vol goede moed aan een schoenpassessie.
Onder het genot van een bekertje chocolademelk paste ik mijn eerste paar schoenen.
Schoen voor schoen werd gepast totdat ik deze schoenen ging passen.

Mmm, dit zat wel heel lekker, en niet onbelangrijk: ik vond ze leuk! De enige "maar" zat `m in de zooltjes. Marijke heeft passende zooltjes voor deze schoenen én mijn voeten er bij gezocht. Ik was er eigenlijk wel over uit: deze schoenen zouden het worden. Ik durfde alleen niet op het prijskaartje te kijken. Deze schoenen zijn van het merk Finn Comfort. Dit is een merk wat mijn voeten goed kunnen verdragen, helaas heeft mijn portemonnee hier wel moeite mee. ;-) Toch besloot ik de schoenen te kopen. Een groot voordeel van dit merk is dat ik heel lang met de schoenen doe. Als ik prijs door het aantal jaren deel hoe lang ik er mee doe, ach dan valt het mee. ;-)

Na mijn besluit om schoenen te kopen raakte ik in gesprek over onze potentiële pleegpup. De pup en ik zijn van harte uitgenodigd om langs te komen voor een bekertje chocolademelk. Ik vermoed dat ik de chocolademelk ga drinken en dat de pup water drinkt. :-)
Als we puppypleeggezin zijn ga ik zeker een keer met de pup naar de Beter Lopen Winkel, ik vind het leuk én voor de pup is een leerzame oefening.

Kortom, de schoenenmissie lijkt geslaagd. Nu wordt het sparen voor een nieuw paar schoenen in de toekomst.

Dag 217- verdrietig nieuws

Soms zijn er van die dagen dat er geen Rust en Ruimte in mijn hoofd is. Dit kan allerlei oorzaken hebben, gisteren was de oorzaak verdrietig nieuws.

Mijn vader en mijn moeder zijn gescheiden. Beide zijn hun eigen weg ingeslagen, op deze weg vonden zij allebei een nieuwe partner.
Er was veel rumoer rondom de scheiding van mijn ouders. Ik was het gedoe zat. Daarom heb ik voor mijn eigen rust besloten geen contact meer met mijn (biologische) vader te willen.
Mijn vader is hertrouwd, maar omdat ik geen contact met mijn vader had ik ook geen contact met mijn stiefmoeder.

Inmiddels zijn er vele jaren voorgegaan waarin een hoop gebeurd is. In mijn achterhoofd was ik bezig met mijn vader, maar durfde nog geen stappen te ondernemen om het contact te herstellen.

De reden om weer contact met mijn vader op te zoeken lag gisteren op de deurmat. Ik ontving post van een notaris waarin stond dat mijn stiefmoeder is overleden. Dit nieuws kwam als een schok binnen, alle laatjes die in mijn hoofd dicht zitten, werden meteen opengetrokken.

Om dit nieuws te kunnen behappen heb ik besloten om stapsgewijs met dit nieuws om te gaan.
De eerste stap is vanmorgen gezet: ik heb een prachtige kaart gekocht om mijn vader te condoleren en te vragen om hernieuwd contact.

De volgende stappen volgen binnenkort. Deze zal ik met zusje en lapjesvader bespreken.

Omdat ik stiefmoeder heb gekend wil ik middels deze post haar herinneren. Vlinders hebben een belangrijke symbolische waarde voor me. In dit kader past het helemaal, een rups ontpopt altijd tot een prachtige vlinder. Ik zie het contact zoeken als een vlinder, maar ook haal ik hiermee vele beren van mijn weg. Helaas is stiefmoeder ontvallen, maar opent misschien wel nieuwe deuren.
Ik vind dit een troostende tekst:

 

"Huil niet om wat er gebeurd is,

Maar lach om wat geweest is."

Dag...

 

Dag 216- bijwoon-training Hulphond Nederland

Op 23 maart was het eindelijk zo ver! Ik mocht een training bijwonen van Stichting Hulphond Nederland. Nieuwe dingen vind ik altijd spannend. Sowieso maakte ik me al druk of ik de weg naar de trainingslocatie kon vinden. Natuurlijk is dit gelukt en vanzelfsprekend was ik op tijd. ;-)
In de kantine trof ik naast de puppytrainster drie gastgezinnen met hun pleeghond. Het waren prachtige mooie zwarte Labradors in de leeftijd van 12 weken tot 11 maanden. De twee honden die 11 maanden oud zijn, zijn bijna klaar voor de aftraining in Herpen. De pup was van 12 weken was natuurlijk erg schattig en zag er erg aaibaar uit. Maar de pup wordt niet voor niets tot hulphond opgeleid, dus ik aaide hem niet. (Wat overigens heel, heel moeilijk was... )
Ik mocht buiten lopen met Dessie. Een leuke enthousiaste hond die moeite heeft om haar baasje "los te laten". Terwijl ik liep Dessie deed, concentreerde zij zich in eerste instantie volledig op haar vrouwtje. Op dat moment was het belangrijk dat zij zich concentreerde op mij. Met veel belonen en oefenen, concentreerde Dessie zich op mij, langzaamaan voelde ik mij ook zekerder worden, waardoor het lopen steeds makkelijker ging.
"Lopen" klinkt makkelijk. Zo makkelijk is het niet. Hulphonden moet leren met een "losse lijn" naast het baasje te lopen. Wanneer de hond aan het werk is, is het de bedoeling dat hij niet gefocust is op omgevingsfactoren. Ook mag de hond niet trekken aan de lijn. Ik leerde hoe je een op een positieve manier kan zorgen dat de hond niet trekt aan de lijn. Wanneer Dessie trok, moest ik stoppen met lopen en achterwaarts terug lopen. Vaak kan een cliënt in een rolstoel niet de hond corrigeren met de lijn, maar achterwaarts terugrollen in een rolstoel kan wel.
Een andere optie is met kordate stappen van de hond weglopen, de hond is dan gedwongen om je te volgen. Zodra Dessie met losse lijn naast mij liep kreeg ze een beloning in de vorm van een "voertje".

Natuurlijk stonden er ook andere oefeningen op het programma. Er was een parcourtje uitgezet met lage opstapjes en omgekeerde emmers. De honden moesten dit parcourtje lopen met als doel dat ze leren om trap te lopen én te kunnen overstappen. Een hulphond moet bijvoorbeeld mee in de trein, het gat tussen de trap en het perron zien honden als "ravijn". Als ze op jonge leeftijd leren deze overgang te maken, dan is het in de toekomst minder spannend om dit in het "echt" te doen.

Wat heb ik genoten van de werklust en het enthousiasme van de honden. Ook de pup deed erg zijn best, maar het blijft een pup, de pup haalde allerlei capriolen uit om zijn lekkers toch nog te krijgen.
Wat een leuk gezicht was dit!

Zomaar een willekeurige foto van een Labrador pup. Te schattig!

Alles wat een aspirant-hulphond leert is gericht op het feit dat de hond een baasje krijgt met een beperking. Echter, hulphonden mogen niet met een bal spelen. Gelukkig zijn er genoeg andere spelletjes te bedenken, en natuurlijk mogen de aspirant-hulphonden ook spelen. De balans tussen inspanning (werken) en ontspanning (vrije tijd) is erg belangrijk!

Ook het commando "hier" werd geoefend. Alle drie de honden kwamen direct op hun baasjes afrend toen het commando gegeven was. Ook dit was een prachtig gezicht.

Ik heb genoten van de training, natuurlijk kreeg ik nog meer zin om puppypleeggezin te worden.

Met een klein beetje geluk mogen wij half april drie weken Dessie opvangen. Met manlief ga ik nog een keer kennismaken met Dessie, als blijkt dat er nog steeds een klik is dan komt zij gezellig bij ons logeren. Ik kan niet wachten!

Op 9 april 2016 is er open dag bij Hulphond Nederland.

 

Dag 215- afgemaakte losse eindjes

Op de één of andere manier was het weekend rommelig waardoor een aantal dingen achterliepen. Zo loop ik momenteel steeds één post achter, was mijn mailbox weer volgelopen, viel de was weer bij te werken enzovoorts enzovoorts. Tijd om de achterstand in te halen. Naast de basisklusjes zorgde ik ervoor dat de losse eindjes afgemaakt werden. Het geeft een heerlijk opgeruimd én rustig gevoel om klusjes afgerond te hebben.

Om kwart over twee was ik in twijfel: ga ik een begin maken met de was opvouwen? Of werk ik mijn e-mail bij. In was opvouwen had ik niet zo heel veel zin (wie wel?), ik besloot mijn e-mail te gaan opruimen.

Al gauw werd het drie uur, tijd om mijn spullen te pakken, jas aan te doen om mijn oppaskinderen op te halen.

Na het oppassen stond zwemmen op het programma. De baantjesscore van gisteren? 24 stuks!

Dag 214-Taalvisite dag 2

Gisteren was het weer tijd om op Taalvisite te gaan. Gewapend met verse boeken en leuke woordkaartjes toog ik naar mijn Taalvisite-gezin. Ook nu werd ik weer met veel enthousiasme ontvangen. Het meisje stond al klaar met donuts, die schoof ze zo`n beetje bij mij naar binnen. :-)
Ik heb voorgesteld om eerst mijn schoenen uit te doen, dan aan tafel te gaan te zitten en daar de donut op te eten. Dit schepte iets meer rust. Het meisje mocht speuren in mijn boekentas naar een leuk boek. Het eerste boek wat uitgekozen werd, was de "Bijzzonder gulzige bij". Een leuk prentenboek waarin je leert dat delen zoveel leuker is dan alles voor jezelf houden. Dit keer was er iets meer rust om naar het verhaal te luisteren én te kijken.

Ook zaten er een aantal zoekboeken in mijn boekentas. Het meisje koos dit boek.

Dit boek is een succesnummer! De zoekopdrachten zijn uitdagend, en het is erg leuk om samen het voorwerp te vinden. Terwijl er gezocht wordt ben je spelenderwijs met taal bezig. Ik heb tante en het meisje twee nieuwe woorden geleerd: "knikker" en "sleutel". Misschien niet de belangrijkste Nederlandse woorden, maar het zijn Nederlandse woorden en daar gaat het om. Toch?

Bij het zoekboek heeft het meisje lang haar aandacht vast kunnen houden, mede omdat ze van mij mocht springen als een kikker, dansen als een ballerina en mauwen als een poes. ;-)

Nadat de Taalvisite klaar was, pakte ik mijn spullen om vervolgens mijn schoenen aan te doen. Dit ging zomaar niet... Er moest nog een sticker op de stickerkaart én de hand geplakt geworden. Hoe kon ik zoiets belangrijks vergeten?

Het meisje houdt van prinsessen. Ra, ra welke stickers zij als eerste kiest?

Om niet te verhongeren onderweg kreeg ik nog een yoghurttoetje mee van het meisje. Tsja verhongeren tijdens een kwartier fietsen, het zou zomaar kunnen gebeuren... :-)

Dag 213- haalbaar en concreet

Op zondag staan er vaak bijhoudklusjes of klusjes met een "los eindje" gepland. Soms worden er grotere Klussen gepland. Denk bijvoorbeeld aan het opruimen van de schuur of een paar uurtjes bezig zijn in de tuin.
Omdat er gisteren een verjaardag op het programma stond beperkten we de klusjes tot concreet en  haalbaar. Hiermee voorkom ik dat ik me gestrestst voel en het gevoel teleurstelling omdat ik iets niet heb afgekregen.
Na het ontbijt gingen manlief en ik naar de begraafplaats. Ik wilde even kijken hoe het "tuintje" van mijn moeder erbij lag. Op de grafsteen stond een mand met viooltjes. Om te voorkomen dat de viooltjes gaan verpieteren werd om besloten om de viooltjes in de volle grond te zetten. Na een laatste inspectie was het tijd om terug naar huis te gaan.

Eenmaal thuis was het lunchtijd. Na de lunch verdeelden we de taken: ik maakte het cadeautje in orde voor de jarige om vervolgens de was op te hangen. Manlief was ondertussen aan het stofzuigen.

Na de gedane klusjes was het tijd om een beer van de weg te halen. Dit keer letterlijk. Op 23 maart is de eerste keer dat ik kennis ga maken met een training van Hulphond Nederland. Om naar de
trainingslocatie te komen zal ik moeten autorijden. Op dag 205 heb ik al een "rondje Utrecht" gedaan. Nu was het zaak om de weg te vinden naar de trainingslocatie. Ik reed zonder navigatiesysteem omdat ik dit woensdag ook ga doen. Met kleine aanwijzingen van manlief heb ik (natuurlijk) de weg gevonden. Alhoewel...  Ik heb een extra rondje over een rotonde kunnen rijden, omdat ik dacht dat we er nog niet waren. Maar ach, als dit alles is. ;-)

Van de trainingslocatie reed ik naar de jarige. Wat was ik trots op mezelf! Manlief is heel nuchter en vind alleen dat ik meer wat zelfvertrouwen mag hebben. Van hem ontving ik geen complimentje.
Maar van de moeder van de jarige wel, ook zij was heel trots op me!

Na deze enerverende rit was het tijd om me in met het verjaardag gedruis te storten. Ik kreeg een kop thee en een lekker stuk zelfgemaakt appelgebak, en voor de rest hoefde ik helemaal niets. Heerlijk!

Dag 212- schoenenjacht deel 1

Het is lente! Dit betekent dat het tijd wordt voor een nieuw paar schoenen voor het voorjaar en de zomer.

Schoenen kopen gaat voor mij niet zonder slag of stoot. Mijn voeten geven mij heel veel problemen. Helaas kan er op dit moment geen aanwijsbare oorzaak gevonden worden. Wat ik inmiddels wél weet is waar mijn voeten behoefte aan hebben. Mijn schoenen moeten naadloos en dempend zijn. Het liefst moet de schoen veters of klittenband hebben. Daarnaast leef ik op brede voet. :-)  Ik heb dus ook een breedtemaat nodig. Wat ik ook belangrijk vind is dat de schoenen leuk zijn. Helaas lukt het binnen de comfortschoenen vaak niet om leuke schoenen te vinden.
Nu dacht ik bij "Nelson" schoenen te hebben gevonden die al mijn eisen voldeed. De service was top, de verkoopster meedenkend, de schoenen leken comfortabel én niet onbelangrijk: ze waren leuk!
Ik mocht de schoenen tien dagen proberen. Als de schoenen niet zouden bevallen, dan mocht ik ze terugbrengen en zou ik mijn geld terug krijgen.
De ochtend na mijn aankoop trok ik mijn nieuwe schoenen aan. Helaas... Ze bleken te smal. Ik besloot de tien-dagenproef niet af te wachten en bracht de schoenen terug.

Van deze schoenen nam ik afscheid. Schoenen kopen is zo frustrerend dat ik de support van Willem-Beer nodig heb.

Lichtelijk teleurgestelde besloot ik naar winkel nummer twee te gaan. Bij ons in het dorp is de outdoorwinkel zich gaan richten op comfortschoenen. Denk aan merken als: Durea, Solidus, Wolky enz. Ik had al veel gelezen over hun nieuwe specialisme. Ik besloot de gok te wagen en ging naar deze winkel. Het klopt dat er comfortschoenen worden verkocht. Jammer genoeg konden de verkopers niet "breed denken". Er werd gedacht in vaste kaders. Mijn voetprobleem is zo complex dat er niet in vaste kaders gedacht kan worden. Ook kwamen ze met het advies om orthopedische zooltjes aan te laten meten. Dit is een advies waar ik niks mee kan. Ik heb al zo vaak zooltjes laten aanmeten. Mijn voeten accepteren dit niet. In overleg met de orthopedisch schoenmaker én de revalidatiearts is er besloten om mijn voeten vooral comfort aan te bieden. En zijn dit nu juist niet de partijen die hier verstand van hebben?
Moe van het passen en de tegenstrijdige adviezen kwam ik thuis. Na mijn verhaal te hebben aangehoord trok manlief een conclusie: "Wij gaan aankomend weekend weer naar de Beter Lopen Winkel".
Dit is enige juiste conclusie die getrokken kan worden. Het personeel kent mij, ze kennen mij voetproblemen én wat ook heel prettig is: als er een kleine aanpassing aan de schoen gemaakt moeten worden dan worden de schoenen naar de schoenmaker gebracht. De winkel en de orthopedisch schoenmakers werken heel nauw samen. Beide zitten naast elkaar, verbonden door een deur waardoor het personeel heel makkelijk heen en weer kan lopen. Ik als klant moet natuurlijk wel omlopen. ;-)

Aankomend weekend weet ik of de schoenenmissie is geslaagd. Wordt vervolgd!

Dag 211- jarig!

Hiep hiep hoera! Gisteren was ik jarig. Ik bereikte de mooie leeftijd van 35 jaar. Anno 2016 heb ik besloten mijn verjaardag in nieuwe stijl te vieren. Mijn verjaardagsfeestje schuif ik op naar 14 mei.
In de maand mei hoop ik op prachtig mooi weer want ik ga met schoonmama en manlief op Bevertocht in de Biesbosch! Voorafgaand aan de Bevertocht gaan we gezellig uit eten. Het plan is om in een Steppegras-restaurant te gaan eten. In plaats van mijn tegen mijn verjaardag op te zien,  kijk ik nu echt uit naar mijn verjaardagsuitje.

Mijn verjaardag vieren in nieuwe stijl is niet zonder reden. Al jaren loop ik te rennen en te vliegen om mijn verjaardagsvisite gezellig te ontvangen met een goed bord eten. Dit betekent boodschappen doen, opruimen, koken enz. enz. Gezellig vond ik mijn verjaardag al jaren niet meer, en is een verjaardag nu juist niet iets om blij van te worden?

Mijn oppaskind vertelde mij dat ik "de baas op mijn eigen verjaardag ben én dat ik zelf mag weten wat ik op mijn verjaardag doe!" Treffender had dit vijfjarige mannetje het niet kunnen zeggen.

Dag 210- nog meer lente

Alweer twee dagen geleden was het dag 210 van mijn 365-dagenproject! Het was een prachtige dag om een lentewandeling te maken. Ik besloot `s ochtends de wandeling te make.  Mijn voeten zijn dan nog niet belast waardoor ik langer kan wandelen. Mijn wandeling ging door Park Vechtenstein. Dit is een leuke route dichtbij huis. Natuurlijk ging ik ook even naar de kinderboerderij. Op de kinderboerderij kon ik goed zien dat de lente volop in aantocht is, er zijn heel veel lammetjes geboren. Ander "jong grut" heb ik (nog) niet gezien.

De lammer-lijst van kinderboerderij "De Vechtse Hoeve".

 

Na mijn kraambezoek liep ik een rondje park. Ook in het park zag ik de lente.

 

 





Omdat wij misschien gastgezin gaan worden voor Hulp Nederland kijk ik momenteel of een hond ergens welkom is. Aandachtig bestudeerde ik dit bord.

Honden zijn niet welkom. Wat ik logisch vind. Ter zijner tijd ga ik informeren of een (aspirant) hulphond wél welkom is. Voor de socialisatie van de pup is het namelijk heel belangrijk om in contact te komen met andere dieren én met kinderen. Waar kan dit beter dan op een kinderboerderij?

Na deze heerlijke lentewandeling kwam ik met een hoofd vol ruimte thuis, waardoor ik met frisse tegenzin aan het opvouwen van een hele grote stapel was begon. ;-)


Dag 209- ontluikende lente

Vanmorgen was deel 3 en tevens laatste deel van het schoonmaken van de slaapkamer aan de beurt: ik lapte het slaapkamerraam. Schoon is het raam geworden, of het streeploos is... Mmm, ik weet het niet. Ik besloot mijn perfectionisme te laten varen, en vooral te genieten van een schone en frisse kamer.

Fris was het ook buiten. Maar... Het was droog én de zon scheen. Ik besloot een lentewandeling te maken. Ik had de pech om de wandeling met tegenwind te beginnen. Ik kan niet anders zeggen dat ik naast betraande ogen ook een heel fris én opgeruimd hoofd kreeg. :-)
Mijn wandeling duurde ongeveer een half uur, en was dichtbij huis. Ook nu zag ik weer hoe mooi én leuk de natuur dichtbij huis kan zijn.

Lente... Need I say more?

Dit eendenpaar stond als een stel poortwachters voor een hek Ik wilde hier een foto van maken omdat het er zo grappig uitzag. Terwijl ik hurkte draaiden de eenden zich om, en liepen op mij af.

Misschien dachten ze dat mijn fototoestel iets lekkers was?

Deze Reiger liet zich niet makkelijk fotograferen. Hij is mij goed in de gaten aan het houden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook deze zwaan liet zich niet makkelijk fotograferen. Hij was aan het "grasduinen" in het water.

 

 

Met een opgeruimd hoofd kwam ik weer thuis, helaas deden mijn voeten erg zeer (dit betekent dat ik meer moet gaan wandelen, dit is een goede oefening voor mijn voeten). Met een kop thee en de voetjes omhoog deed ik nog wat administratieve klusjes.

 

En nu? Nu staat voor vanavond nog één programmaonderdeel gepland: het invullen van de belastingaangifte. Hiervoor krijgen we de hulp van de vakbond. Fijn dat er mensen zijn die het invullen van een belastingaangifte wél leuk vinden... ;-)



Dag 208- stoffig deel 2

Op dag 207 maakte ik een begin met afstoffen en schoonmaken van de slaapkamer. Heel bewust heb ik deze Klus in stukjes gehakt. Gisteren was het tijd voor deel twee van deze schoonmaak-Klus. Omdat ik op dag 207 al veel had gedaan, was ik gisteren in korte tijd klaar. "Mijn" nachtkastje werd ontdaan van stof, de spiegel werd gepoetst net als de het matglas van de kledingkast. Na een half uur was de Klus geklaard.
Omdat ik toch bezig was met een "Grote Beurt slaapkamer" besloot ik er nog een deel drie aan te koppelen: het lappen van het slaapkamerraam.

Door een Klus in stukjes te hakken, ben je langer bezig. Maar... Het biedt heel veel voordelen: het overzicht blijft bewaard, de Klus blijft leuk én fysiek blijft het te "behappen". Als ik deze les ook nog onthoud, dan komt het vast goed met dit 365-dagenproject. ;-)

Met het verdelen van een Klus, duurt het langer, maar komt het ook af, mits de focus op de Klus blijft, daarna kan er iets anders worden opgepakt.

Dag 207- stoffig deel 1

Het is té lang geleden dat ik de slaapkamer heb gestoft. Vandaag voegde ik de daad bij het woord: ik stofte de slaapkamer. Gewapend met huishoudtrap, sop, stofdoek én sopdoek ging ik aan de slag. Ik klom de huishoudtrap op om de bovenkant van de kledingkast schoon te maken.

Oei, oei! Dit was wel heel hard nodig! Gelukkig maar dat er niet makkelijk bovenop deze kast gekeken kan worden. :-) Vervolgens was de ventilator aan de beurt. Bij de ventilator was "het zelfde laken een pak". En te bedenken dat manlief en ik hier `s nachts gewoon onder slapen. Dit vond ik écht iets om me voor te schamen.

Na de hoge oppervlakken daalde ik naar beneden en stofte de lagere oppervlakken. Na een half uur intensief bezig zijn was het tijd voor... Pauze!
Na de mini-pauze toog ik opnieuw naar boven om nog maximaal een half uur bezig te zijn met het stoffen van de slaapkamer.
Deze Klus werd tegelijkertijd een les: een les in het "begrenzen van mezelf". Ik zette de kookwekker op twintig minuten. Dit deed ik bewust, zodat ik nog tien minuten de tijd had om het neergedwarrelde stof op te zuigen.

Na het stofzuigen van de vloer, ruimde ik de schoonmaakspullen op. Een groot gedeelte van de slaapkamer is weer "fris en fruitig". Morgen is het tijd voor deel twee. Wordt vervolgd!

Dag 206- kweek goed

Officieel is het nog geen lente. Toch voelde dit vandaag wel zo. Wat een heerlijke zonnige dag! Naar de aanloop naar de lente toe begint het te kriebelen... Het tuinseizoen kan weer beginnen! Zelf groenten of plantjes opkweken is één van de dingen die ik erg leuk vind om te doen. Vandaag ging ik aan de slag met deze zaadjes.

Linksboven ligt "Kleine Ananaskers", deze zaadjes zijn gekocht bij "Vreekens Zaden". Als je van zaaien en kweken houdt is Vreeken een echte aanrader! Indertijd zijn manlief en ik er speciaal voor naar Dordrecht gereden, we zouden dit zo weer doen.
Na noeste arbeid was dit het resultaat.

Nu is het een kwestie van water geven wachten... ;-)

Als je net-als-ik van kweken houdt dan mogen de moestuintjes van Albert Heijn natuurlijk niet ontbreken.

Ik ben heel benieuwd wat de oogst dit jaar zal zijn. Ik kan haast niet wachten.... (En laat wachten nu net één van de dingen zijn die een belangrijk onderdeel uitmaken van moestuinieren.)