Om mijn rijbewijs te kunnen behalen heb ik hard moeten werken. Uiteindelijk heb ik er drie jaar over gedaan om mijn "roze papiertje" in handen te krijgen. Na een vijfde examen kreeg ik eindelijk te horen dat ik geslaagd was! Vol ongeloof en zonder instructies reed ik terug naar huis. Dit roze papiertje verschafte mij heel veel vrijheid, ik kocht mijn eerste auto, hierdoor was ik niet meer afhankelijk van het openbaar vervoer. Wat een zege!
Op een gegeven moment leerde ik manlief kennen, langzaamaan is het er ingeslopen dat hij rijdt.
Na al dat harde werken is het erg zonde dat ik mijn rijvaardigheid laat versloffen. Tijd om hier iets aan te gaan doen!
Nu is de situatie zo dat we misschien een pleegpup gaan opvoeden (zie dag 202), omdat ik "hoofdopvoeder" word, zal ik naar de trainingen gaan. De ene keer is het dichtbij huis, de andere keer kan het verder weg zijn (bijvoorbeeld in Herpen). Ik zal dus moeten gaan autorijden. Nu is het zo dat ik steeds minder durf (de) te autorijden, ik ontwikkel een lichte rijangst. De enige manier om hier over heen te komen is door... Juist te gaan autorijden. Zo gezegd, zo gedaan. Vanmorgen stapte manlief naast mij in de auto. We deden een "rondje Utrecht". Manlief leek het een goed idee om over aantal knooppunten te rijden. Wat vond ik het spannend. Het technisch autorijden ging me redelijk goed af. Ik mag iets zachter remmen. :-) Inzicht was wat lastiger. Toch blijk ik het nog steeds te kunnen. En het inzicht? Dat wordt vanzelf beter, door vaker te gaan autorijden.
Deze autorijles heeft geholpen, ik weet nu dat ik het kan.
Ook vandaag is weer gebleken: beren haal ik van mijn weg, door de confrontatie aan te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten